تحليل حقيقت قرب به خداوند از منظر عرفان اسلامي

An Analysis of Nearness to God from the Perspective of Islamic Mysticism

با عنايت به ديدگاه هستي شناسانه نظام مندي كه در عرفان نظري مطرح شده است، مي توان گفت: حقيقت قرب به خداوند از منظر عرفان اسلامي، عبارت است از: صيرورت و رفعت وجودي انسان در مراتب قوس صعود. اين غايت در اثر ازاله قيود و انسلاخ معنوي نسبت به تعينات مراتب استيداعي، صورت گرفته و بدين وسيله، حجب ظلماني و نوراني در مسير قرب حق زدوده مي گردد. سالك قادر است تا با عمل به فرامين شريعت به دنبال تحصيل مناسبت در مزاج و ايجاد اعتدال بين اسما حق در جان خويش، به تدريج، از طريق سرّ خويش به ساحت آن باطن نهايي، كه از وراي همه تعينّات در حال تجلّي است، نزديك شود. اثر تحقق چنين مقامي در وجود سالك، گونه اي از وحدت و اطلاق و جمعيت است كه ظلّ وحدت و اطلاق و جمعيت حق متعال محسوب مي گردد.

With regard to the systematic ontological views expressed in theoretical mysticism, it can be argued that, in Islamic mysticism, nearness to God means becoming and sublimity of human existence in the stages of the arc of ascent. This ultimate aim can be accomplished through the removal of constraints and spiritual disinterestedness in the determinations of Estidaei stages, so that all the veils of light and darkness in the path of proximity to God are removed. When the mystic carries out the commands of divine law, he can attain the appropriateness of temperament, create a balance between Divine Names in himself, and through his inmost consciousness, gradually get close to the realm of ultimate reality, which is manifested through all determinations. The effect which such a position has on the existence of a mystic is a kind of unity, absoluteness and spiritual synthesis which represents the shadow of the unity, absoluteness and spiritual synthesis of God, the Exalted.