بررسي پديده نوستالژي در اشعار ابوفراس حمداني

نوستالژي به عنوان يك رفتار رواني و ناخودآگاه از روانشناسي وارد ادبيات شده و تبديل به يك مضمون شعري گشته است. ابوفراس از جمله شاعراني است كه اين مضمون در شعرش برجسته به نظر مي رسد. پژوهش حاضر بر آن است با روش توصيفي– تحليلي نمودهاي نوستالژي(جمعي و فردي) را در ديوان ابوفراس بررسي نمايد. نوستالژي فردي خود دربردارنده مولفه هايي همچون غم و درد پيري، مرگ انديشي، دوري از وطن و حسرت بر روزگاران گذشته، فقدان نزديكان و دوري از معشوق است. از اين پژوهش برمي آيد كه نمود نوستالژي فردي در شعر ابوفراس را مي توان در وصف وي از وطن خويش و غم دوري از آن مشاهده نمود. همچنين بيشترين نمود نوستالژي جمعي در شعر وي در هيات فخر به نياكانش ظاهر شده است. ابوفراس اين معاني را با صدق عاطفه در شعر خود به تصوير كشيده است