فراخواني شخصيت هاي ديني در شعر پايداري معاصر مورد پژوهي شخصيت مسيح(ع)

شاعر پايداري معاصر عربي آگاه و مسيول است؛ آگاه از آنچه در جهان پيرامون او مي گذرد و مسيول در برابر سرنوشت ملت و كشورش. او براي تحقق آزادي، عزت و استقلال براي مردم كشورش از همه ابزارها و سازِكارها بهره مي گيرد تا شعر در مسير مقدس مردم سرزمينش به پيش رود. از جمله اين سازكارها توجه او به سنت هاي گذشته است و براي آنكه سخنش هم تاثيرگذار باشد و هم ارزش هنري خويش را حفظ كند، به سراغ شخصيت هاي گذشته مي رود از شخصيت هاي تاريخي گرفته تا شخصيت هاي ديني، و با فراخواندن خويش كاري هاي آن ها ناگفته هاي خود را از زبان آنان بيان مي-دارد. اين امر گاه در شگرد نقاب رخ مي نمايد، گاه با بكارگيري اسطوره هاي ملي و جهاني خود را نشان مي دهد و سرانجام با فراخواني شخصيت ها رسالت خود را به انجام مي رساند. اين جستار با روش توصيفي- تحليلي به بررسي شخصيت مسيح(ع) و كاربرد آن در شعر پايداري معاصرعربي پرداخته است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه در شعر پايداري معاصر حضرت مسيح(ع) بيشتر در معناي نمادين خاص بكار رفته است؛ مانندِ درد و رنج، زندگي بخشي از رهگذر مرگ، منجي رهايي بخش، اميد و اميدواري، جاودانگي، رستاخيز و پيروزي. شاعر معاصر خواسته است با الهام از اين شخصيت ها روحيه آزادي خواهي، اميد به آينده و مبارزه و فداكاري در راه هدف را در ميان مردم ستمديده خود زنده كند، و آنان را از واقعيت تلخي برهاند كه دامنگيرشان شده است تا آينده اي را براي آنان رقم بزند كه در سايه عزت و استقلال كشورش ارزش ها حاكميت يابند، اخلاص و پاكي سرمشق همه گردد و دروغ و ناپاكي از آن رخت بربندد و ايمان و صداقت بر همه جا حكمفرما باشد.