بررسي رابطه رشد و اندازه شهرها در مناطق شهري ايران با استفاده از قاعده جيبرات

Investigate the relationship between growth and size of cities in the urban areas of the rule Gibrat

ارتباط بين نرخ رشد يك پديده قابل سنجش و اندازه اوليه آن سوال با سابقه تاريخي طولاني در مباحث آماري است. سهم بنيادي در مورد اين بحث مربوط به رابرت جيبرات (1931) مي‌باشد. وي مشاهده كرد كه توزيع اندازه بنگاه‌ها مي‌تواند به خوبي به صورت يك تابع توزيع نرمال خطي تقريب زده شود و مستقل از رشد بنگاه‌ها است. قاعده جيبرات در رشته اقتصاد شهري به خصوص از دهه 90 ميلادي در بسياري از مطالعات تجربي در مورد توزيع اندازه شهرها استفاده شده است كه در اغلب اين مطالعات اعتبار آن مورد تاييد قرارگرفته است. در اين مطالعه نيز رابطه رشد شهر و اندازه شهر با استفاده از داده‌هاي جمعيت هماهنگ شده 311 شهر كشور در دوره 85-1355 و 30 استان كشور در دوره 85-1375 برآورد شده است. نتايج مطالعه نشان مي‌دهد كه قاعده جيبرات براي مناطق شهري ايران صادق نيست و شهرهاي كوچك با نرخ رشد بالاتري به سمت همگرايي با شهرهاي بزرگ پيش مي‌روند.

How to verify any relationship between initial value of a variable and its growth rate is a historical question. Robert Gibrat (1931) found a lognormal distribution for firms’ size which was independent of their growth. Since 1990s, Gibrat’s Law has been considered applicable in urban studies to specify whether or not city size has lognormal distribution (mostly verified). This study, using truncated data of 311 cities during 1355-85 and 30 provinces during 1375-85, estimated the relation between city size and city growth. The results show that Gibrat’s Law is not confirmed with urban data so small cities having high growth rates converge towards large cities, with reasonable pace.