بررسي تعبير هيدگر از نسبت روح1 و زمان (وجود2) در پديدارشناسي روح هگل

اين مقاله برآن است تفسير هيدگر از نسبت روح و زمان(وجود) در پديدارشناسي روح هگل را موردبررسي قرار دهد. بدين منظور، نقد هيدگر به هگل راجع به نسبت بين زمان و روح، تعبير او از پديدارشناسي روح به‌عنوان فلسفه‌اي سوژه محور و نمونه‌اي از متافيزيك فيخته‌اي و دكارتي، و نقش فلسفه روح در تبيين متافيزيك جديد خودبنيادي موردبررسي قرار گرفته‌است. هدف از اين مقاله بررسي مسايلي مانند معناي وجود، نسبت بين زمان و روح، مسيله تناهيِ وجود و نامتناهيِ روح‌ در مواجهه فلسفي بين هيدگر و هگل است. در نهايت به اين نتيجه‌ مي‌رسيم كه از نظر هيدگر زمان و زمان‌مندي ذات روح در فلسفه هگل را تشكيل مي‌دهد و روح هگل همانا تجسم خوداظهاري مطلقِ عقلِ (استدلالي/ شهودي) است كه به صورت حضور مثبت مطلق خود را نمايان مي‌سازد. با تعبير هيدگر از مفهوم تجربه آگاهي هگل به‌عنوان سوبژكتيويته سوژه، به نظر او، فلسفه هگل به‌ناچار به ظهور متافيزيك جديد خودبنيادي مي‌انجامد كه اوج آن در تكنيك مدرن قرار دارد. در اين راستا نقد برخي از شارحان به هيدگر اين است كه در اين مواجهه جنبه‌هايي از فلسفه هگل، نظير شناخت بين‌الاذهاني، تاريخ‌مندي تجربه روح و نقش مسيله نفي و سلب در حركت ديالكتيكي و نقد او از تجدد ناديده گرفته شده‌است.