Self-Sacrifice And Social Solidarity In Islamic Practical Theology

خود قرباني و كاركردهاي انسجام بخشي آن در جامعه انساني

همان‌گونه كه پافشاري بر تنوعات و تفاوت‌ها و بي‌توجهي به امور مشترك انساني، موجب جدايي و آشوب در جامعه انساني مي‌شود، غفلت از ابعادِ سازنده متفاوت و متنوع بودن نيز راه را بر ديكتاتوري و توتاليتاريانيسم هموار مي‌گرداند. اين مقاله در صدد ارايه اين پرسش است كه ابعاد پركتيكال الهيات اسلامي در مواجهه با تفاوت‌ها و تنوعات اختلاف برانگيز (در برابر تفاوت‌هاي حياتي و سازنده) چگونه است. به نظر مي‌رسد كه يكي از ظرفيت‌هاي عملي در الهيات اسلامي، در مواجهه با اختلافات اجتماعي و ايجاد انسجام بين انساني، يادِ از خودگذشتگي‌ها و رنج‌هايي است كه انسان‌هاي متعالي براي حفظ كرامتِ فراگيرِ انساني متحمل شده‌اند. يادِ از خود گذشتگي‌هاي اين‌چنيني مي‌تواند پايه و اساسي باشد براي انسجام اجتماعي، براي مقاومت در برابر شرور، و براي نيل به راستي و حقيقت. اين ياد نه تنها مي‌تواند به مثابه عاملي قدرتمند در ايجاد انسجام اجتماعي در درون جوامع ديني نقش ايفا نمايد، بلكه ظرفيت آن را دارد كه در تقريب ميان اديان مختلف و پيوند ميان آنها ايفاي نقش نمايد.

Just as emphasizing on diversity without consideration of commonality results in fragmentation and chaos, so too neglecting of constructive aspects of diversity paves the way for dictatorship and totalitarianism. I intend to show how it is possible to deal with divisive difference (contrary to decisive difference) in Islamic practical theology. I think one of practical potentials in Islamic theology to deal with conflict-ridden diversity and to create social solidarity is the remembrance of self-sacrifice for the sake of inclusive human dignity. Remembrance of self-sacrifice such as this, constitutes the theological basis of solidarity, resistance and righteousness. Such memory of suffering, has a powerful potential not only to create solidarity within religious communities, but also to forge connections among different religions.