شناسايي سطوح آمادگي فناوري (TRL) بر اساس مستندات فني

توسعه محصول جديد به عنوان رويكردي نوين براي مواجه با تغييرات محيطي بكار مي رود و مقدمه اي براي ورود به فضاي رقابتي و كسب مزيت رقابتي در شرايط چالشي است. اهميت فرايند توسعه محصول جديد در محصولات پيچيده دو چندان است. اجراي موفقيت آميز پروژه‎هاي توسعه اين محصولات به در اختيار داشتن فناوري‎هاي جديد و پيشرفته (براي بهره گيري در زير سامانه‎هاي محصول نهايي) وابستگي شديدي دارد. از طرفي اكتساب فناوري‎هاي پيشرفته داراي ريسك‎هاي مالي و زماني بالايي است و يكي از راهبردهاي اساسي براي تسريع در اجراي پروژه‎هاي سامانه اي پيچيده و كاهش هزينه‎هاي آن، استفاده از شبكه تامين كنندگان بيروني در قالب شركت‎هاي دانش بنيان به منظور اكتساب و انتقال (به درون) فناوري‎هاي مورد نياز در سامانه و دستيابي به دانش فني آنها مي باشد. نظارت بر گام‎هاي توسعه فناوري و تحويل گيري فني يكي از چالش‎هاي سازمان متولي سامانه‎هاي پيچيده در فضاي كار شبكه اي و مواجهه با پيمانكاران دانش بنيان مي باشد. هدف اين مقاله ارايه چارچوب و معياري براي شناسايي و اثبات سطح آمادگي فناوري برون سپاري شده است تا كارفرماي پروژه فناوري (كه طراح و مسيول سامانه اصلي است) بر اساس اين معيار، سطح آمادگي فناوري را تاييد نمايد. اين تحقيق از نوع توصيفي پيمايشي مي باشد كه از تجربيات متخصصين دفتر طراحي مرتبط با طراحي و توسعه سامانه هاي پيچيده و همچنين تعاريف موجود در زمينه سطح بلوغ فناوري و همچنين ديدگاه‎هاي مهندسي سيستم استفاده شده است و بعد از مرور ادبيات موجود درباره چگونگي ارزيابي و تعيين سطح آمادگي فناوري، از تحليل خبرگي و همچنين اسناد و تجربيات كارشناسان دفتر طراحي در زمينه مهندسي سيستم و مهندسي ساخت استفاده شد و همچنين ابزار " سطوح آمادگي فناوري" (TRL) براي ارزيابي آمادگي فناوري انتخاب شد و به تناسب هر يك از سطوح آمادگي فناوري، مدارك و مستندات فني متعارف به عنوان معيار تاييد سطح آمادگي فناوري از طريق نظرات خبرگي شناسايي شد.