مطالعه پيشرانه هاي قابليت ايتلاف استراتژيك در سطح بنگاه؛ مورد صنعت زيست دارويي

Study of firm-level strategic alliances drivers; case study Pharmaceutical industry

در صنعت زيست فناوري يكي از موارد ضروري براي توسعه، مقوله تجاري سازي است. تجاري سازي نقطه تقابل نوآوري و كارآفريني است، و شامل فرآيندها و فعاليت هايي است كه شكاف بين خلق ارزش اقتصادي و تحقق واقعي ارزش اقتصادي را پر مي كنند. در صنعت زيست دارويي، برقراري ايتلاف بين شركت هاي زيست-دارويي و شركت هاي دارويي با سرعت به وضعيت و حالت غالب براي تجاري سازي نوآوري تبديل شده است. مطالعه پيشرانه هاي برقراري ايتلاف استراتژيك بين بنگاه ها يكي از موضوعات مهم و قابل توجه است كه در مقاله حاضر بدان پرداخته شده است. براساس پيمايش انجام شده برروي30 نفر از خبرگان صنعت دارويي كشور، نتايج آزمون هفت فرضيه با روش آماري تي-استيودنت و آزمون فرضيه هشتم با آناليز واريانس درون موردي تك فاكتوري بدين قرار است. به موجب تاييد فرضيه هشتم و نيز تاييد پنج فرضيه از هفت فرضيه مزبور، پيشرانه هاي قابليت ايتلاف استراتژيك به ترتيب اولويت عبارتند از: دسترسي به دارايي هاي مكمل متناسب، قابليت پوياي مديريت ايتلاف، يادگيري سازماني، سرمايه اجتماعي، و وجود مكانيسم هاي كاهش عدم قطعيت انتخاب شركاي ايتلاف.

Commercialization is one of the essential element for development in The biotechnology industry. Nowadays Successful Commercialization is critical for surviving in the competitive markets. Commercialization is delivering of technical inventions to the market for profits, and includes the processes and activities that bridge the gap between the economic value and the realization that the true economic value. establishing strategic alliances between pharmaceutical companies and biopharmaceutical companies in biomedical industry has become the dominant mode of innovation commercialization. Establishing strategic alliances between firms is one of the important issues that have been addressed in this paper. The survey of 30 experts on the pharmaceutical industry, seven hypotheses using t- student test results - and 8 hypothesis testing by factor analysis within cases led to the eight hypothesis supported and five of the seven hypotheses confirmed the drivers of strategic alliance capability in priority order are: access to complementary assets, the dynamic capability of alliance management, organizational learning, social capital, and mechanisms that reduce the choice uncertainty of coalition partners.