اثربخشي آموزش تنظيم هيجاني بر پذيرش اجتماعي و همدلي دانش آموزان مبتلا به نارساخواني

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش تنظيم هيجان بر افزايش پذيرش اجتماعي و همدلي دانش‌آموزان مبتلا به نارساخواني بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانش آموزان نارساخوان پايه سوم تا پنجم ابتدايي شهر رشت در سال تحصيلي 94- 1393 بود. افراد نمونه در مرحله اول به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب و پس از تكميل آزمون تشخيص نارساخواني، آزمون هوشي وكسلر، پرسشنامه مقبوليت اجتماعي و مقياس همدلي و كسب نمره لازم براي ورود به پژوهش، با استفاده از نمونه گيري تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل (15 دانش آموز نفر براي هر گروه) گمارده شدند. گروه آزمايش طي 10 جلسه در معرض آموزش مبتني بر تنظيم هيجان قرار گرفتند، اما گروه كنترل چنين مداخله اي دريافت نكردند. داده هاي گردآوري شده با استفاده از تحليل كوواريانس تك متغيري تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه بين ميانگين نمرات پيش-آزمون و پس آزمون پذيرش اجتماعي و همدلي در گروه آزمايش تفاوت معناداري وجود دارد. بنابراين مي-توان گفت آموزش تنظيم هيجان در سطح معناداري 01/0 موجب افزايش پذيرش اجتماعي و همدلي دانش-آموزان مبتلا به اختلال نارساخواني شده است. با توجه به اثربخشي آموزش مهارت‌هاي تنظيم هيجاني مي‌توان جهت افزايش پذيرش اجتماعي و همدلي و در نتيجه بهبود روابط بين فردي دانش آموزان مبتلا به نارساخواني از اين شيوه آموزشي استفاده نمود.

The aim of current research was to investigate the effectiveness of emotion regulation based training on increasing of social acceptance and empathy of students with dyslexia. The research method is quasi- experimental and a pre-test and post-test design with control group was used. Statistical population consists of third to fifth grade students with dyslexia of Rasht City in the 2014-2015 academic years. Samples were selected at first by convenient sampling method and after completing Dyslexia Diagnostic Test, Intelligence Test, Social Acceptance Questionnaire and Empathy Scale and obtaining score for enter to research, it was placement using random sampling method in two experimental and control groups (15 students per group). The experimental group participated in 10 sessions of training based on emoting regulation and the control group didn’t receive such intervention. The gathered data were analyzed using ANCOVA. Results show that there are significant differences between the pre-test and post-test scores of social acceptance and empathy in the experimental group. Thus, it can be said that emotion regulation based training increased social acceptance and empathy of students with dyslexia at the significance level of 0.01. According to the effectiveness of emotion regulation based skills training, this educational method can be used In order to increase social acceptance and empathy and as a result improving the interpersonal relationship of students with dyslexia.