متافيزيك يناي هگل

Hegel’s Metaphysics of Jena

عمدتاً پديدارشناسي روح را اولين اثر هگل مي‌دانند كه در آن براي نخستين بار رويكرد ديالكتيكي خاص وي تبيين شده ‌است. اما معمولاً فراموش مي‌شود كه پديدارشناسي روح، نه اثري مستقل، بلكه نتيجه فلسفه‌ورزي‌هاي دوران ينا (1801-1806) است كه نتيجه آن علاوه بر متون متعدد، مجموعه «دست نوشته‌هاي نظام ينا» است كه در آن هگل براي نخستين بار از شكلي از حقيقت نظام‌مند در قالب يك فرآيند كلي سخن مي‌گويد. يكي از مهم‌ترين بخش‌هاي اين نظام «متافيزيك» نام دارد كه هگل در آن، گذاري ديالكتيكي از نخستين مباني فهم بشري (اصل امتناع تناقض) تا والاترين تجلي حقيقت (روح مطلق) را به نمايش مي‌گذارد. از اين متن، نه تنها در زبان فارسي هيچ شرحي در دسترس نيست، بلكه حتي در عالم انگليسي‌زبان نيز به ندرت به آن اشاره ‌شده ‌است. به همين منظور، مقاله حاضر سه بخش اصلي برسازنده متافيزيك ينا، يعني گذار از «شناخت در مقام نظام اصول نخستين» به «متافيزيك ابژكتيويته» و در نهايت «متافيزيك سوبژكتيويته» را مورد واكاوي قرار خواهد داد.

Phenomenology of Spirit is commonly considered Hegel’s debut where he explained, for the first time, his unique dialectical approach. However, it is usually forgotten that the Phenomenology of Spirit is not an independent work, but a result of Jenaʹs philosophizing period (1801-1806) which produced, in addition to a number of other texts, a collection of manuscripts of Jena’s system (Jenaer Systementwürfe). In this collection, Hegel initiates the idea of ʹsystematic truthʹ as a ʹuniversal processʹ. One of the most essential parts of this system is Metaphysics, in which Hegel implies a dialectical transition from first grounds of human understanding (principle of contradiction) to the sublime form of truth (absolute spirit). The present paper analyzes three main parts of Jena’s Metaphysics – that is, transition from ‘Cognition as a System of First Principles’ to ‘Metaphysics of Objectivity’, and finally to ‘Metaphysics of Subjectivity’.