شعر از نگاه ابن سينا و نقش آن در فرهنگ سازي

ابن سينا شعر را به عنوان يكي از صناعات پنجگانه منطقي داراي ويژگيهاي اساسي ميداند كه مي تواند در انتقال فرهنگ و تربيت و تعالي افراد جامعه موثر باشد. از نظر ابنسينا شعر به جهت داشتن ويژگي محاكات و تاليف موزون ميتواند خيالانگيز و لذت بخش باشد. او دليل اشتياق مردم به شعر را دو چيز ميداند: 1 لذت بردن از محاكات يا بازنمايي 2 لذت بردن از تاليف و تركيب سازگار كلام موزون و آهنگين متناسب با طبع. مهم ترين اثر شعر آن است كه ميتواند قوه خيال مخاطب را تحريك و تهيج كرده و او را از مرحله تصويرگري كه بسيار لذت بخش و خوشايند است به درك مفاهيم و معاني عميق و بلند به شكل پايدار برساند. به همين جهت در معارف اعتباري كه برهان، خطابه و جدل كارايي كمتري دارند، شيوه شعر ارجحيت دارد و فهم عمومي نسبت به شعر از پذيرش و انفعال بيشتري برخوردار است. بنابراين شعر راهكار مناسبي است كه ميتواند درحفظ و تعالي فرهنگ موثر باشد.

Avicenna considers poetry as one of the five logical arts having main characteristics which can be influential in transmitting culture, education and evaluating society members. According to his view, as a result of containing some qualities including imitation and rhythmical composition, it can be imaginative and joyful. He believed that there are two reasons attracting people to poetry: 1) Enjoying from imitation or mimesis. 2) Enjoying from compatibly composing of rhythmic words which is well-matched with humanʹs nature. The most important effect of poetry is its capacity to provoke the audienceʹs imagination and permanently guides her from the stage of imagery which is so pleasant and joyful, to the stage of perception of deep concepts and meanings. Thus, in more conventional knowledge where demonstration, rhetoric and dialectic have less benefit, the style of poetry is preferable. Also, common sense accepts the poems better. Consequently, poetry is a suitable way in preserving and evaluating culture.