بررسي ميزان انجام احياي قلبي ريوي توسط همراهان و عوامل مرتبط با آن در شهرستان كاشان طي سال 1393

Bystander’s cardiopulmonary resuscitation rate and related factors in Kashan, Iran in 2014

سابقه و هدف: احياي قلبي ريوي توسط همراهان، يكي از راه‌هاي افزايش شانس بقا براي بيماران دچار ايست قلبي خارج بيمارستاني است. در اين رابطه، مطالعه‌اي با هدف تعيين ميزان انجام احياي قلبي ريوي توسط همراهان و عوامل مرتبط با آن طي سال 1393، در كاشان انجام شد. مواد و روش‌ها: در يك پژوهش مقطعي، تعداد 277 همراه بيمار دچار ايست قلبي خارج بيمارستاني به‌صورت سرشماري، در يك دوره زماني شش‌ماهه، طي سال 1393 در شهرستان كاشان مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار جمع‌آوري اطلاعات يك پرسش‌نامه محقق ساخته شامل اطلاعات دموگرافيك (سن و جنس بيمار و همراه، تحصيلات همراه، نسبت همراه با بيمار و مكان وقوع احياي قلبي ريوي) و سوالات اختصاصي (سابقه آشنايي و تجربه همراه در زمينه احيا، علل خودداري همراه از احيا و نوع اقدامات انجام‌شده توسط همراه) بود كه توسط همراهان تكميل شد. اطلاعات مربوط به بقاي بيماران از پرونده‌ هاي بيماران كسب شد. نتايج: تعداد 10 نفر (6/3 درصد) از 277 همراه، اقدام به احيا كرده بودند. بين ميزان انجام احيا توسط همراهان و سن همراه و بيمار، آشنايي همراه با احيا ، تحصيلات همراه و مكان ايست قلبي، اختلاف معني داري وجود داشت؛ به اين صورت كه ميزان انجام احيا توسط همراهان با كاهش سن همراه و بيمار و افزايش تحصيلات آن‌ها افزايش مي‌يابد. ميزان انجام احيا در موارد ايست قلبي در خارج از منزل بيشتر بود. از 10 مورد احيايي كه توسط همراهان شروع شده بود، در 2 نفر برگشت خودبه‌خودي گردش خون به‌وجود آمده و فقط 1 نفر از بيمارستان مرخص شده بود. نتيجه‌گيري: ميزان انجام احياي قلبي ريوي توسط همراهان در شهرستان كاشان بسيار كم و ناچيز است و نداشتن دانش و آگاهي علت اصلي عدم انجام احيا مي باشد.

Background: Bystanderʹs cardiopulmonary resuscitation (CPR) is one of the factors to increase the chance of survival of patients with out-of-hospital cardiac arrest. The study aimed to determine the bystander’s (CPR) rate and its contributing factors in Kashan (Iran) in 2014. Materials and Methods: In this cross-sectional study, 277 untrained bystanders who accompanied patients suffering from out-of-hospital cardiac arrest were studied in a six-month period in Kashan in 2014. Data were collected using a researcher-made questionnaire consisted of demographic data (age and gender of patients and their bystanders, education and relation of bystanders with the patients, and the place of CPR), and specific questions (the bystander CPR experience, reasons for refusal to perform CPR, and the actions performed by a bystander). Patients’ survival data were obtained from their hospital records and analyzed using the t-test and chi-square test with SPSS version 16. Results: Ten out of 277 bystanders (3.6%) had performed CPR. There was a significant difference between the rate of bystander’s (CPR) rate and the age of patients and their bystanders, bystanders’ CPR experience, education of bystanders, and place of CPR. The rate of bystander’s (CPR) rate was increased with a decrease in the age of patients and their bystanders, and with an increase in bystanders’ educational level. The rate of BCPR was higher in cases with out-of-home cardiac arrests. Of the 10 bystander’s (CPR) rate cases, a return of spontaneous circulation had been stimulated in 2 patients and only 1 patient was discharged from the hospital. Conclusion: The bystander’s (CPR) rate was very low in Kashan City and the most frequent obstacle was a lack of knowledge and skills.