كاربستِ «رسول» و «نبي» در عقايد اسلامي

استعمال «الرسول» و «النبي» في العقايد الاسلاميه

نحوه گويش قرآن در نام‌آوريِ پيامبران با دو عنوان «رسول» و «نبي»، خاستگاه اظهار نظر عالمان مسلمان درباره تفاوت آن دو شده است. اين مساله را در آيات، روايات و متون كلامي بررسي كرديم. از گويش قرآن، هم‌سان‌انگاري اين دو مفهوم به دست آمد. روايت‌هايي از ايمه عليهم السلام يافتيم كه نبي، صداي فرشته را مي‌شنود يا در خواب مشاهده مي‌كند، اما رسول در بيداري هم مي‌بيند؛ لذا ارتباط آن‌ها عموم و خصوص مطلق است. از مقطعي كه آثار آن را در قرن سوم يافتيم، شهرت يافته كه ارتباط آن‌ها عموم و خصوص مطلق با معيار شريعت، كتاب و معجزه است. منشا اين تفاوت‌گذاري جديد، نوع ماموريت و مباني قول ايمه عليهم السلام است؛ كه البته هم‌چنان با مخالفت برخي متاخران مواجه است. آيه‌الله مصباح‌ يزدي بر اساس قول علامه طباطبايي، تفاوت را در اتمام حجتِ رسول دانسته كه استدلال ايشان را ناكافي يافتيم.

The way the Holy Qurʹan spoke of the prophets in two titles of "Messenger" (rasul) and "prophet" (nabi) brought about the Muslim scholars utterances about the differences between the two. We examined this issue in Quranic verses, narrations and Kalami texts. From the Qurʹanic expressions, one could find their similarity. According to some narrations of the Imams (p.b.u.t.), "prophet" (nabi) hears the sound of the angel of revelation or dreams the angel, but "Messenger" (rasul) can see him in awakening. Thus their logical relation is absolute generality and specialty. From a period in the third/tenth century, it had been popular that their logical relation is absolute generality and specialty with the criteria of Shariʹa, revealed book and miracle. The source of this distinguish is the kind of the Imamsʹ mission and the bases of their speech, that, of course, has been disagreed by some latters. On the basis of Allamah Tabatabaeiʹs view, Ayatullah Mesbah Yazdi, maintains that the distinction is that "Messenger" (rasul) terminates the excuses; but we believe that his argumentation is insufficient.