تجارب تربيتِ اخلاقي كارگزاران نظام تربيت رسمي و عمومي در دوره ابتدايي (دبستان)

A study on the practitioners’ experiences of moral education in public and formal education system at primary schools

اين پژوهش با هدف شناخت فهم كارگزاران نظام تربيت رسمي و عمومي دوره ابتدايي از تربيتِ اخلاقي انجام شده است. روش اين تحقيق كيفي است و از طريق55 مصاحبه نيمه ساختارمند با كارگزاران (معلم/مدير/معاون/مربي) و مشاهدات كيفي از دوازده مدرسه ابتدايي دخترانه و پسرانه شهر تهران اطلاعات مورد نياز آن جمع‌آوري شده است. اطلاعات به‌دست‌آمده با روش تحليل محتواي كيفي، ‌تحليل شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه آنچه در مدارس ابتدايي با عنوان تربيتِ اخلاقي از منظر تجارب كارگزاران صورت مي‌گيرد «شبه تربيتِ اخلاقي» است كه داراي چهار ويژگي «ضعف در توجه به بعد توانايي‌هاي شناختي در اخلاق»، «تاكيد بر روش الگويي و تقليد»، «اقتدارگرايي» و «تاكيد بر روش‌هاي تاييدي (پاداش و تنبيه)» است.

Abstract The purpose of this research was to cognize the understanding of practitioners from moral education in public and formal education system at primary schools. It was a qualitative research. Data was gathered by fifteen semi-structured interviews with practitioners—teachers, principals, assistants, and tutors and observation of twelve schools as well. Data was analyzed using qualitative content analysis method. The Results showed that whatever is done with the title of moral education is pseudo/semi-moral education based on practitioners’ views which have four characteristics: Lack of attention to the cognitive domain, Emphasis on modeling and imitation, authoritarianism and emphasis on punishment and reward methods.