بررسي تاثير ارايه بازخورد در آموزش باليني بر رضايتمندي فراگيران

Student Satisfaction on Getting Feedback in Clinical Teaching

مقدمه: در ميان عواملي كه در آموزش مهارتهاي باليني نقش دارد، بدون شك بازخورد از جايگاه خاصي برخوردار است. بازخورد، حلقه ارتباطي بين سنجش و يادگيري است. رضايت دانشجويان همچنان به عنوان يك شاخص مهم كيفي در يادگيري و تدريس مطرح است و يادگيري نيز ارتباط قوي با رضايت آن‌ها از دوره آموزشي دارد. پژوهش حاضر، با هدف بررسي تاثير استفاده از بازخورد در آموزش‌باليني، طراحي شده است. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه نيمه‌تجربي دو‌گروهي است، كه بر روي تمامي دانشجويان پرستاري ترم هفت دانشكده‌هاي پرستاري و مامايي شهرستان‌هاي اراك و شازند كه در نيم‌سال او 93-94 در بخشpost-ccu كارآموزي انجام مي‌دادند، با روش تمام شماري انتخاب و اجرا شده است. دانشجويان هر گروه به‌صورت تصادفي در زير گرو‌ه‌هاي 7 و 8 نفري تقسيم و هر گروه، به مدت4 هفته دوره كارآموزي را در شيفت صبح انجام مي‌دادند. براي تعيين تاثير اين دو روش، پس از اتمام هر دوره‌ كارآموزي، پرسشنامه توسط تمامي دانشجويان تكميل و نتايج آن مقايسه گرديد. نتايج: نتايج نشان داد دو گروه مداخله و كنترل از نظر مشخصات دموگرافيك (جنس، بومي‌ بودن و تجربه‌كار دانشجويي) همسان بودند و آزمون آماري اختلاف معني‌داري را نشان نداد. همچنين ميانگين رضايتمندي كل در گروه مداخله بيشتر از گروه كنترل بود، بطوري‌كه گروه مداخله در همه سطوح نسبت به گروه كنترل رضايتمندي بيشتر داشتند. آزمون‌ آماري نيز بين دو گروه اختلاف معني‌دار‌ي را نشان داد(003/0P < ). بحث و نتيجه‌گيري: بطور‌كلي مي‌توان گفت كه بازخورد‌هاي آني و برنامه‌ريزي شده‌اي كه در طول كار‌آموزي به دانشجويان ارايه شده توانسته‌است مسير آموزش باليني را در جهت صحيح هدايت‌كند. بنحوي كه رضايتمندي دانشجويان از اين فرآيند را افزايش يافته است.

Introduction: Among the factors that are involved in medical education, undoubtedly feedback is a special place. Feedback is a link between assessment and learning. Student satisfaction has an important indicator in the quality of learning and teaching. Learning is also associated with the satisfaction of students from the courses. The present study aimed to investigate the effect of feedback in clinical education. Methods: This quasi-experimental study was performed on all of the seventh term nursing students in the faculty of Nursing and Midwifery in Arak and shazand cities. In the first semester in 93-94, they were trained post-CCU ward. The participants were selected through the census procedure. The students in both groups (intervention and control) were selected randomly in subgroups of 7 and 8 participants. In each group, the students were trained for 4 weeks in the morning shift. To determine the effects of these two methods, after completion of each of the training courses, all of the students completed the questionnaires and the results were compared. Results: The results showed that the intervention and the control groups were similar in terms of demographic characteristics (gender, indigenous and student work experience) and there was no statistically significant difference. Therefore, the mean of overall student satisfaction scores in the intervention group was higher than the control group. In all of the levels, the intervention group had more satisfaction compared to the control one. Statistical test showed a significant difference between the two groups (P < 0/003). Conclusion: Generally, it can be said that the immediate and planned feedbacks during the training were offered to students and it could lead the way clinical training in the correct direction. So, the student satisfaction was increased with this process.