چالش هاي مديريت آمايشي كلان شهر تهران بر پايه ي نگرش رياليسم انتقادي

Spatial Management Challenges of Tehran Metropolitan from the Perspective of Critical Realism

رياليسم انتقادي، فضا را يك شبكه ي نظام مند از سازمان ها در نظر مي آورد كه در درون ساختارهاي اجتماعي، اقتصادي و سياسي به هم مرتبط شده اند؛ برآيند چنين نگرشي، اين است كه اقدامات سازماني بدون پرداختن به رابطه ي آن با فضاي پيراموني و آمايشي قابل مطالعه نخواهد بود. از اين روي، به نظر مي رسد كه گوناگوني نقش و كاركرد مديران و تصميم سازان در تهران، يكي از سازوكارهاي اثرگذار در وضعيت نابسامان فضاي اين شهر است. پژوهش حاضر با روش علي- مقايسه اي و با بهره گيري از روش هاي تصميم گيري چندمعياره، كوشيده است تا به رده بندي شاخص هاي مديريتي پنج نهاد مرتبط با تهران، شامل؛ شهرداري، شوراي شهر، استانداري، فرمانداري و حكمرانان محلي (هسته هاي پنهان و دخيل در مديريت شهري تهران كه در نهادهايي چون رياست جمهوري، قوه ي قضاييه، مجلس شوراي اسلامي و نهادهاي نظامي حضور دارند) بپردازد. با همسنجي اين پنج نهاد در پنج شاخص بودجه، نفوذ ميان سازماني، برخورداري سياسي، لابي هاي پنهان و دسترسي به مراجع قدرت، مشخص شد كه نهادهاي حكمران محلي با آنكه از نظر ساختاري، كم ترين نقشِ تعريف شده را در مديريت شهري تهران دارند، اما در تصميم سازي و كارگزاري اين شهر، از بالاترين وزن برخوردار هستند. شهرداري تهران از نظر شاخص هاي ياد شده در رده ي دوم قرار گرفت و شوراي شهر به همراه استانداري و فرمانداري نيز در رده ها ي پاياني جاي گرفتند. بر پايه ي نتايج برآمده از پژوهش، به نظر مي رسد كه يكپارچه سازي ساختار و كارگزار در مديريت شهري تهران با رويكرد آمايشي يكي از برون رفت-هاي تمركز فزاينده ي اين شهر است.

Critical realism considers the space as both organization network and systematic affairs that are correlated to each other in a social, economic and political environment. One cannot manage an organization without paying attention to the surrounding space. Therefore, it seems that functional varieties of the managers in Tehran has a direct affect in the mismanagement of space in this city. It is necessary to adopt a systematic-strategic approach to involving of the complicated conditions of Tehran. The project with causal-comparative method and by using a Multi-Criteria Decision Making design (MCDM) has studied the management indexes of five organizations related to Tehran municipality, including municipality in general, urban council, state governing sections , government and local governors (unseen groups in presidential institutes, judiciary system, Islamic parliament and martial institutes). It was revealed that with comparison of these 5 organizations in the five indexes of budget, inter-organization authority, political ownership, latent lobbies and access to the power authorities that, local governors have the most weight in the decision making of Tehran. Municipality placed in second rank and Urban Council, Government and State Governing has placed in other ranks, respectively. Results show that unifying of structural-agency in the urban management of Tehran is an approach to getting out the complicated and disordered space of Tehran.