اثر 12 هفته تمرينات تركيبي ( هوازي- مقاومتي) بر سطوح سرمي رزيستين و شاخص‌هاي گليسمي در زنان يائسه چاق مبتلا به ديابت نوع دو

No title ###

مقدمه: بافت چربی به عنوان یك بافت اندوكرین فعال، آدیپوسایتوكاین‌های موثر در مقاومت به انسولین، نظیر رزیستین را ترشح می‌كند. از آنجا كه اثر تمرینات مختلف ورزشی بر سطوح این آدیپوسایتوكاین، نامشخص است، هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر 12 هفته تمرین ورزشی تركیبی بر سطوح سرمی رزیستین و شاخص‌های گلیسمی در زنان یائسه چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش‌ها: 40 زن مبتلا به دیابت نوع دو به صورت در دسترس و به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی(20نفر) و كنترل(20 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرین تركیبی به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته (2جلسه تمرین هوازی به مدت 20-50 دقیقه با شدت 70-50 % حداكثر ضربان قلب و یك جلسه تمرین مقاومتی در 3 ست 10 تكراری با شدت 60- 40 %یك تكرار بیشینه) را طوری انجام دادند كه هر دو هفته یك بار نسبت تعداد جلسات مربوط به هر دو نوع تمرین تغییر می‌كرد. گروه كنترل در هیچ‌گونه برنامه ورزشی شركت نكرد. نمونه‌های خونی جهت تعیین سطوح رزیستین، انسولین، هموگلوبین گلیكوزیله و گلوكز در مراحل پیش و پس آزمون جمع‌آوری شدند. تحلیل آماری نتایج با نرم افزار spss نسخه 21 انجام گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد كه 12 هفته تمرین تركیبی موجب كاهش وزن، نمایه توده بدنی، درصد چربی بدن، سطوح گلوكز، هموگلوبین گلیكوزیله و مقاومت انسولینی شد(05/0≥P )در حالیكه سطوح رزیستین و انسولین تغییر معنی‌داری نكرد(05/0P≥). نتیجه‌گیری: تمرین ورزشی تركیبی با وجود عدم تغییر سطوح رزیستین می‌تواند اثرات مضاعف ناشی از سازوكار‌های جبرانی تمرین‌های هوازی و مقاومتی در بهبود شاخص‌های گلیسمی را اعمال كند.

No abstract #####