تاثير بازي هاي دبستاني بر رشد اجتماعي كودكان كم توان ذهنيِ آموزش پذير

The Impact of Primary School Games on the Social Development of Educable Mentally Retarded Children

زمينه و هدف: رشد اجتماعي ب هعنوان يك عامل كليدي در درمان كودكان كم توا نذهني است. يكي از روش هاي پيشنهادشده جهت رشد اجتماعي اين كودكان بازي درماني است. بر اين اساس هدف از مطالعه حاضر، تعيين تاثير باز يهاي دبستاني بر رشد اجتماعي كودكان ك متوا نذهني است. مواد و رو شها: روش تحقيق از نوع نيم هتجربي بود. جامعه آماري پژوهش دانش آموزان 8- 11 ساله عقب مانده ذهني استان تهران بودند. در ابتدا دو مدرسه به صورت خوشه اي از بين مدارس استثنايي شهرستان هاي استان تهران انتخاب شدند. سپس از بين دانش آموزان اين دو مدرسه، 30 پسر، به طور تصادفي انتخاب مي شوند. دانش آموزان انتخا بشده به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايشي ) ±0/3 10/7 ( و كنترل ) 4/ 0± 5/ 10 ( جاي گرفتند. پس از آگاهي دادن والدين اين كودكان و پركردن فرم رضايت نامه مرحله تمرين آغاز شد. ب همنظور انداز هگيري ميزان رشد اجتماعي دانش آموزان از مقياس رشد اجتماعي واينلند استفاده شد. مداخله طي 12 جلسه در طول يك ماه روي يك گروه آزمايشي باز يهاي دبستاني انجام گرفت و سپس پس آزمون روي دو گروه كنترل و آزمايش صورت گرفت. داده هاي حاصل با تحليل كوواريانس از طريق 19 SPSS مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت. يافت هها: بين ميانگين نمرات پيش آزمون و پس آزمون نمره كلي رشد اجتماعي و مولف ههاي رشد اجتماعي گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل تفاوت معناداري وجود داشت و گروه آزمايش عملكرد بهتري در پس آزمون نسبت به گروه كنترل داشتند ) 001 / .)=p 0 نتيج هگيري: مي توان نتيجه گرفت كه باز يهاي دبستاني رشد اجتماعي كودكان كم توا نذهني آموزش پذير را افزايش م يدهد. پيشنهاد م يشود كه با ايجاد محي طهاي مناسب براي فعاليت بدني اين كودكان و مشغو لكردن آ نها در فعالي تهاي اجتماعي، آن ها را از منزوي بودن و گوشه نشيني نجات داد. نوع مقاله: مطالعه پژوهشي.

Background and objective: The social development is a key factor in the treatment of mentally retarded children. One of the proposed methods for the social development of these children are play therapy. This paper aimed at determining the impact of primary school games on the social development of mentally retarded children. Methods: This quasi-experimental study was conducted among 8-11 yearsold mentally retarded pupils in Tehran province. Two schools were selected from Exceptional schools of different districts of Tehran province through cluster sampling. Then, from the pupils of the two selected schools, 30 male students were randomly selected and assigned to an experimental group (n = 15, mean age: 10.7 ± 0.3) and control group (n=15, mean age: 10.5 ± 0.4). After informing the parents of the pupils and having them fill out the consent forms, experimental group carried out the school games. Vineland Social Maturity Scale was used to measure pupils’ social development. Intervention was carried out among the experimental group in 12 sessions for one month. Then, a posttest was carried out on both experimental and control group. Data was analyzed by covariance analysis using SPSS 19. Results: There was a significant difference (p = 0.001) between the pretest and posttest mean scores of the total score of their social development and social development components among the experimental group when compared with the control group. Conclusion: These findings emphasized the impact of school games on the social development of educable mentally retarded children. It is proposed that through creating appropriate environments for their physical activity and involving them in social activities, help these children give up their isolation and solitude. Paper Type: Research Article.