ايده‌اي غير توتاليتر از «جمعي بودگي» انسان

A Non-totalitarian Idea of Human "Communality"

در جهان فردانگارانه امروز، آنچه از همه بيشتر مورد غفلت واقع شده، «جمعي‌بودگي» انسان است. اين مقاله قصد دارد با تفسير برخي از مفاهيم انديشه هايدگر مثل «با هم بودن»، «جماعت» و «برون خويشي»، اين نكته را نشان دهد كه «جمعي بودگي» يكي از ساختارهاي اصلي انسان به مثابه دازاين است. در اينجا با اعتراف به اينكه هر يك از ما داراي وجودي تكين و منحصر به فرد هستيم، اين نكته را نشان مي دهيم كه «زبان» مفهومي است كه كليت انسان را تعيين مي كند. فرايند سيال عمل «جمعي بودگي»، نام گذاري است. نام نهادن زبان بر چيزها، كنشي است كه چيزها را در «جهان» گرد هم مي آورد. قرينه همين عمل هم در سياست به مثابه «جمعي بودگي» رخ مي دهد؛ در سياست نيز انسان ها در كنار همديگر قرار مي گيرند. اما مفهوم امر سياسي در غرب، تكينگي ها و ديگري را سركوب كرده و ساختارهاي سوبژكتيويستي را بر انسان تحميل مي كند. بنابراين از انديشيدن درباره جمعي بودگي ناتوان است.

The concept of "human communality" is the most neglected notion in the contemporary individualistic world. Interpreting some concepts of Heideggerʹs thought such as ʹBeing-withʹ, ʹcommunityʹ and ʹekstasisʹ, this essay intends to show that "communality" is one of the main structures of man regarded as Dasein. Although we confess that each of us has a singular and unique existence, this fact cannot be disregarded that "language" determines the totality of mankind. The fluid process of "communality" is "giving something a name". Giving names to the things by language is the action that puts together things in a world. The symmetry of this action also happens in politics as "communality"; in politics, people are located beside each other. But the concept of the political issue in the West suppresses the singularities and others and imposes the subjectivistic structures on western man. Therefore, the occident is unable to think about "communality".