استلزام هاي تدوين نظريه تربيتي در پارادايم پيچيدگي: منظري هستي شناختي

هدف اصلي اين پژوهش، ارائه برخي استلزام هاي طرح و تدوين نظريه تربيتي با توجه به مولفه هاي هستي شناختي پارادايم پيچيدگي مي باشد. براي دستيابي به اين هدف، با بهره گيري از روش هاي فلسفي، نخست با نقد نحوه اثرگذاري مولفه هاي هستي شناختي پارادايم سادگي (واقع گرايي ساده، عليت خطي، تعين گرايي) بر نظريه هاي تربيتي معاصر، به معرفي مولفه هاي هستي شناختي پارادايم پيچيدگي (واقع گرايي انتقادي پيچيده، عليت پيچيده، تعين گرايي ساختاري) پرداخته شد. سپس، برخي استلزام هاي تدوين نظريه تربيتي با اتكا به اين مولفه ها موردبررسي قرار گرفتند. بر اين اساس، نظام تعليم و تربيت مانند يك فراسيستم پيچيده، خودسازمان دهنده و چندلايه است كه در هر يك از سطوح و لايه هاي آن زيرسيستم هايي حاوي عناصر و عامل هاي (انساني و غيرانساني) مرتبط با يكديگر وجود داشته و با سازوكارهاي پيچيده اي عمل مي كنند. مجموعه اين روابط سازنده شبكه اي گسترده هستند كه طبق نظريه كنشگر-شبكه و با تاكيد بر بافت و زمينه نظام تربيتي، شرايط جديدي براي توليد دانش به وجود آورده و بر اين اساس، تلقي جديدي از مفاهيم يادگيري و يادگيرنده پديد مي آيد. همچنين، با توجه به ماهيت تحولي جهان هستي، مهم ترين هدف برنامه هاي درسي دخيل كردن هرچه بيشتر دانش آموزان در جهان خود يا مشاركت در آفرينش جهاني نو مي باشد.