تولد سِرِناد، تزلزل تناليته

The Birth of Serenade & The Instability of Tonality

سرناد Op. 24، از مجموعه كارهاي آرنولد شوينبرگ در هفت موومان براي آنسامبل هفت نفره شامل كلارينت، كلارينت باس، ماندولين، گيتار، ويولن، ويولن آلتو و ويولنسل در سال هاي 1921-1923 نوشته شده است. موومان هاي اين اثر به صورت قرينه اي توسط آهنگساز تنظيم شده است كه موومان چهارم اين مجموعه به نام Sonnet، داراي ويژگي هايي همچون همراهي خواننده سولو با اركستر، استفاده از منظومه شعري فرانچسكو پترارك شاعر بزرگ دوره رنسانس، بكارگيري سيستم دوازده نتي و تكنيك ريتروگراد سري براي خواننده (از بدو ورود در تقابل با اركستر) است. هدف از اين مقاله، شناسايي عوامل موثر بر زايش دوده كافونيك در موومان چهارم اين مجموعه، با نگاهي به سير تحول آهنگساز در دوره هاي كاري و زندگاني است كه منجر به دگرگوني نظام موسيقي قبل از خود و شروع مدرنيته در موسيقي به معناي واقعي گرديد. منتقدان، اين مكتب را پس از مكتب اول با حضور بزرگاني همچون هايدن، موتزارت و بتهوون، مكتب دوم وين نام نهادند. روش بررسي اين موضوع نيز آناليز و تحليل ساختاري قطعه از روي پارتيتور اثر بوده و نتايج آن شامل، شناسايي موومان چهارم مجموعه به عنوان قطعه دوازده نتي است كه مي توان آن را مقدمه اي در دستيابي آهنگساز به اين تكنيك و خلق سوييت براي پيانو Op. 25 دانست.