اپيدميولوژي و الگوي مقاومت دارويي در بيماران اسمير مثبت ريوي استان آذربايجان شرقي

زمينه و اهداف: با وجود كاهش در بروز سل، سل مقاوم به چند دارو (MDR ) و شديدا مقاوم ( XDR TB ) منجر به پيچيدگي قابل توجهي از مديريت درمان سل شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسي اپيدميولوژيكي الگوي مقاومت دارويي با استفاده از روش كلاسيك تناسبي در استان آذربايجان شرقي بود. مواد و روشها: در يك مطالعه عرضي- مقطعي طولي( سالهاي 91-90) بر روي 105 بيمار اسمير مثبت ريوي، آزمون حساسيت دارويي خط اول و دوم با استفاده از روش تناسبي انجام شد . يافته ها: تناسب مقاومت به حداقل يك داروي ضد سل (57/ 8% )3/ 33% در بيماران با سابقه قبلي بيماري و 1/ 6% از بيماران گروه درماني جديد) بود. دو بيمار (9/ 1%) MDR و 1 مورد XDR-TB بودند. در تحليل چندگانه بيماران با سابقه قبلي بيماري، شانس مقاومت دارويي بالايي داشتند (7/7 =OR). مقاومت به استرپتومايسن(7/ 5%) و اتامبوتول(95/ 0%) به ترتيب بيشترين و كمترين فراواني را در بين بيماران به خود اختصاص داده بودند و خلط(3/ 88%) و سرفه(4/ 86%) شايع ترين علائم باليني بيماران را شامل مي شدند. نتيجه گيري: اين مطالعه اولين بررسي در زمينه بيماران بومي استان آذربايجان شرقي بود. توزيع دور از انتظار بيماري در مناطق مختلف شهر، نياز به بررسي هاي دقيق تر و انجام مطالعات كوهورت جهت كشف كم گزارش دهي و عوامل احتمالي ديگر را مطرح مي كند. احتمال طغيان و افزايش ناگهاني و غير قابل كنترل مقاومت به داروي ضد سل به علت شيوع بسيار بالاي مقاومت در كشورهاي همسايه به عنوان يك هشدار بهداشتي، استرات‍ژيهاي جديد بهداشتي توام با همكاري هاي فرا مرزي و بين المللي را مي طلبد. آزمايش و تشخيص سريع مقاومت دارويي در اولين فرصت با استفاده از روشهاي مولكولي در گروه درماني2 ( بيماران عفونت يافته مجدد) به علت داشتن احتمال بالاي مقاومت دارويي توصيه مي گردد.