اقتصاد سياسي توسعه و دموكراسي در برزيل (2011-1960)

The Political Economy of Development and Democracy in Brazil (1960-2011)

برزيل كنوني (در نخستين سال‌هاي دهه دوم قرن بيست‌و‌يكم)، به‌عنوان دهمين اقتصاد برتر جهان و دومين كشور جذب‌كننده سرمايه خارجي و نيز به‌عنوان يكي از اعضاي نسل سوم كشور‌هاي تازه‌صنعتي‌شده (NICs)، در مسير توسعه و پيشرفت قرار گرفته است. يكي از مسايل اساسي برزيل، نسبت بين توسعه‌ اقتصادي و توسعه سياسي، طي دهه‌هاي گذشته است. اين نسبت، به‌ويژه، از دهه 1960 كه نظاميان، قدرت سياسي را با كودتا به‌دست گرفته و براي مدت محدودي، رشد اقتصادي را با عنوان «معجزه‌ برزيلي» به‌وجود آوردند، اهميت زيادي پيدا مي‌كند. روند توسعه? پرفرازونشيب برزيل، در جريان بحران بدهي‌ها در اواخر دهه 1970 و شكل‌گيري حكومت انتخابي و دموكراتيك در نيمه‌ دهه‌ 1980، به‌همراه رشد و توسعه نسبتاً پايدار در دو دهه 1990 و 2000، نسبت بين دو عرصه توسعه‌ سياسي و اقتصادي را در اين كشور دوچندان و قابل‌تامل مي‌كند. هدف اصلي اين مقاله، بررسي تحليلي و تاريخي اين روندها و نسبت‌سنجي‌ها است. ايده اصلي مقاله اين است كه روند رشد و توسعه‌ اقتصادي برزيل، بدون بهبود و پيشرفت نسبي توسعه‌ سياسي، به‌شدت شكننده، ناپايدار و نامتوازن بوده و با برقراري توازن نسبي توسعه‌اي بين حوزه‌‌ اقتصاد و عرصه‌ سياست، شاهد رشد و ثبات نسبتاً پايدار و مداوم هر دو قلمرو خواهيم بود.

The present research examines, within the context of political thought and using the analytical-interpretive method, the most important theoretical assumptions of Amartya Sen’s capability approach, and investigates its effects on the field of gender equality. Here it is argued that understanding development and its impacts on equality and justice cannot be separated from its underlying philosophical implications. In this context, gender-based study of theories of development suggests their failure in the field of women’s issues and their gender-related barriers in benefitting from the opportunities and real sources of life. These approaches either adopt a passive attitude toward women or overlook their abilities by having an abstract conception of freedom and equal opportunity. Capability approach, which is the basis of Amartya Sen’s humane approach to development, provides us with a comprehensive perspective in this regard. By establishing a link between freedom, justice and democracy, Sen considers the empowerment of women to be the axis of development. In this approach, in order to fulfill women’s instrumental freedom, development should focus primarily on women’s empowerment and then provide suitable external conditions for them to express themselves and to have their power of selection. Keywords: Development, justice, gender justice, human development, capability, freedom.