فلسفه منظر

خيلي پيش مي آيد كه ما در طبيعت قدم بزنيم و با درجات مختلفي از علاقه و توجه از درختان، جوي هاي آب، مرغزارها و كشتزارها، تپه ها و خانه ها، و از هزاران تغيير در نور و ابرها يادداشت برداريم. ولي تنها توجه بيشتر به يك مورد مشخص يا كنار هم چيدن گروه متنوعي از ابژه هاي متفاوت در يك نگاه، به معناي آگاه بودن ما به ادراك يك منظر2 نيست. براي ادراك منظر، توجه ما نمي تواند تنها به يك مورد در محدوده ديدمان جلب شود. براي اينكه يك منظر شكل گيرد، آگاهي ما بايد تمام چيزها را جذب و دريافت كند. يك كليت واحد، فراتر از اجزاي تشكيل دهنده اش، بدون اينكه در قيد و بند خاص بودن يا چينش مكانيكي آن ها در كنار هم باشد. به ندرت متوجه مي شويم كه منظر از مجموعه تمام ابژه هاي گسترده شده در كنار هم بر روي قطعه اي زمين، كه ما بدون واسطه و بي درنگ مي بينيم، شكل نيافته است. اين در واقع يك فرايند ذهني منحصربه فرد است كه منظر را خارج از تمام اين ها شكل مي دهد. من در اينجا تلاش مي كنم تا با تكيه بر پيش شرط ها و فرم ها منظر را تحليل كنم. از اينجا شروع مي كنيم؛ هر شبكه در محدوده مشخصي از زمين به چشم مي آيد، در واقع بخشي از طبيعت است و اين مي تواند شامل ساخته هاي بشر نيز باشد. اما اين به خودي خود كافي نيست تا اين بخش از زمين به منظر تبديل شود. منظور ما از طبيعت يك ارتباط دروني نامتناهي از ابژه هاست، ساخت و تخريب متوالي فرم ها و كليت جاري يك رويداد كه در استمرار و پيوستگي زماني و فضايي وجود دارد. صحبت كردن از «بخشي از طبيعت» درواقع يك خودانكاري و تناقض است. طبيعت از قطعات و بخش ها تشكيل نشده، بلكه يك كليت واحد است. از سوي ديگر در منظر، وجود يك مرز، يك ميدان و محدوده ديد دائمي يا گذرا، تقريباً حياتي است. اگرچه پايه مادي يا قطعات منفرد منظر به سادگي مي تواند به عنوان طبيعت در نظر آيد، ولي درك شدن به عنوان منظر، نياز به شاني جدا براي خود دارد كه مي تواند عيني، زيباشناختي يا حالت محور با محوريت وضعيت رواني (mood-centred)باشد. در اينجا نياز به منحصربه فردبودن است؛ متمايز شدن از آن كليت غيرقابل تقسيم طبيعت كه در آن هر بخش به عنوان نقطه انتقال براي تمام نيروهاي موجود عمل مي كند و از همين جاست كه منظر با مفهوم طبيعت بيگانه مي شود.