زيباشناسي فضاي جمعي؛ ارزيابي زيبايي در سه فضاي شهر تهران

فضاي جمعي و زيباشناسي دو مفهومي هستند كه امروزه در ادبيات شهري جايگاه وسيعي را به خود اختصاص داده اند. نقطه پيوند اين «دوگانه» در مقوله معناي فضا نزد انسان و نقش او در شكل دهي به اين معناست. اقدامات زيباشناسانه از طريق مداخله انسان در فضاي جمعي به بروز معنا در تجربه محسوس مخاطب از آن مي انجامد. اين اقدام، ميزان انطباق معنا را با ذهن مخاطب تعيين مي كند. هرچه اقدام زيباشناسانه با ذهنيت جامعه هم سوتر باشد، مخاطب معناي عميق تري از فضاي جمعي دريافت خواهد كرد. در مقابل، اقدامات زيباشناسانه كه اغلب به دلايل ايدئولوژيك، اقتصادي، بي برنامگي از ذهنيت جامعه به دورند، در محصول خود به وضوح دچار آشفتگي و بي معنايي مي شوند.