راوي بوف كور، رانه مرگ و شكاف در نظم نمادين

The Blind Owl’s Narrator, Death Drive, and Gap in Symbolic Order

نظم نمادين ساحت مرگ ابژههاست. دال و نماد با مرگ گره خورده اند. با طلوع دال ها، مدلول ها غروب مي كنند و خرسندي هاي پيشانمادين از زندگي بشر رخت برمي بندند و نگاه سنگين و خيره اي بر زندگي حاكم مي گردد كه سوژه را از ذاتي ترين بخش وجودي خود محروم مي كند. اما نظم نمادين خود پيرامون يك هسته تروماتيك برساخته شده‌است؛ پيرامون چيزي كه از نمادينه شدن مي گريزد. رانه مرگ در روان كاوي نوفرويدي لاكان عنصري است انقلابي كه نظم نمادين را مختل مي كند. بوف كور رانه مرگ است؛ نظم نمادين در بوف كور به ديده ترديد مي نگرد. راوي بوف كور مازادي است كه تن به دام دال هاي نظم نمادين نمي سپارد. بوگام داسي، دختر اثيري و لكاته استعاره و تجسمي از خوشي هايي هستند كه در نظم نمادين از راوي دريغ شده اند. اين فقدان و محروميت راوي را به جستجو و تكرار خوشي ها و ابژه هاي از دست رفته برمي انگيزد. اين مقاله تلاش مي كند با استفاده از تلقي ژاك لاكان از رانه مرگ، اصرار راوي بوف كور را در شكستن ممنوعيت هاي نظم نمادين مورد بررسي قرار دهد تا نشان دهد كه بوف كور برخلاف نظر بعضي از منتقدان اثري منفعل نيست.