تعارض قوانين در قراردادهاي بين المللي مالكيت فكري

Conflict of Laws in International Intellectual Property Agreements

چكيده نظر به تنوع و پيچيدگي قراردادهاي بين‌المللي واگذاري يا مجوز بهره برداري و اصل سرزميني‌بودن حقوق مالكيت فكري، تعيين قانون حاكم بر آن‌ها چندان ساده نيست. قواعد حاكم بر حقوق مالكيت فكري از قواعد حاكم بر موضوع‌هاي قراردادي متمايزند، لذا مسيله توصيف در قراردادهاي يادشده اهميتي خاص دارد. آزادي اراده طرفين و اختيار مرجع رسيدگي با محدوديت هايي مانند حقوق رقابت مواجه است كه از نظم عمومي داخلي يا بين‌المللي ناشي مي شود. در فرض عدم انتخاب قانون حاكم، آيين نامه رم 1 در اتحاديه اروپايي، پس از بيان قواعد خاص تعيين قانون حاكم بر دسته هاي مشخصي از قراردادها، معيار اجراي شاخص را پذيرفته است كه در برخي قراردادهاي مالكيت فكري قابل اعمال نيست. ساير اسناد بين‌المللي بيشتر قانون كشور واجد نزديك ترين ارتباط را حاكم مي دانند. براي تشخيص چنين كشوري، ضوابطي متفاوت بيان شده كه بهترين آن‌ها مبتني بر تحليل مجموعه اي از مولفه ها است كه در اصول تعارض قوانين ماكس پلانك بيان شده است. همچنين مي توان به اعمال قانون كشور منتقل اليه يا مجوزگيرنده نيز انديشيد. قوانين ما در اين زمينه حكمي خاص ندارند و قاعده حل تعارض ماده 968 قانون مدني، با ويژگي‌هاي قراردادهاي مورد نظر تناسب ندارد.

Abstract The complexity and diversity of international assignment or license of intellectual property rights (IPRs) and their territoriality nature makes determining their applicable law difficult. The rules governing IPRs are different from those applicable to other contractual issues in this respect and therefore “characterization” is very important. The party autonomy and determination of applicable law by courts are restricted by other issues such as competition law originating from national or international public policy. In the absence of agreement as to the governing law, Rome I Regulation, after stating specific rules for determining the applicable law to certain categories of contracts, has adopted the performance as a criterion for determining applicable law of certain intellectual property contracts. Other international documents more provide for the application of the law of the country with the closest connection to the contract. There are different rules to identify such a country, the most appropriate one is presented by Max Planck rules which is based on the analysis of a group of elements. The assignee’s or licensee’s country also deserves attention. The Iranian laws have no specific rule in this regard and the conflict of laws rule in Article 968 of the Civil Code does not consider the characteristics of these contracts. Keywords Assignment contract, Governing law, Intellectual property, License.