فضاي جغرافيايي، رسانه هاي ارتباطي انبوه و گشتل تكنولوژي

Geographical Space, Mass Media and Technology

این مقاله به دنبال تبیین هرمنوتیكی (بینامتنی) تأثیر بازنمایی‌های رسانه‌ای در دگرگونی‌های فضایی است؛ از این رو هستی‌های فضایی نوینی را می‌كاود كه به نوعی مدلول این ارتباط است. در دوران پسامدرن، رسانه‌ها در‌واقع كنش‌گران اصلی در هویت‌بخشی و تفسیر موضوعات محیطی هستند و با توجه به تكثر هویت‌ها و چندگانگی تجربة فضایی ما با دیكته‌های فضایی كه ریشه در انگاره‌های مطلق‌گرایانه و اقلیدسی از فضا دارند زندگی نمی‌كنیم. عرصه‌های غیر قابل كنترل رسانه‌ها، ‌آشفتگی و كثرت معانی و ایماژها در هنر معاصر و خیال‌پردازی‌های ظریف و شاعرانه، حادِ واقعی و شكل‌گیری جامعة مصرفی انبوه، و بحران نشانه‌ها همه منتج از تبلیغات و بازنمودهای رسانه‌ای است كه به نوعی به بحران بازنمایی نشانه‌شناختی در شهر معاصر منجر شده است. این مقاله هم‌چنین از منظر هستی‌شناسی هایدگر به گشتل تكنولوژی، پگاه فضایی ـ مكانی ناشی از آن در شهر را می‌كاود؛ بنابراین معطوف به كاركرد و چگونگی گفتمان تكنولوژی و فضا نیست بلكه ناظر بر چیستی این گفتمان است.

  This article seeks the hermeneutical (inter-textual) explanation of media representation effect in spatial transformations. Therefore it seeks new spatial entities which are the results of this relationship. In postmodern era, the media are the main actors in identifying and interpreting environmental issues and according to plurality of identities and multiplicity of spatial experience, now we don’t live with spatial dictations rooted in absolutism of Euclidian patterns of space. Uncontrolled fields of media, turmoil and meanings diversity and images in contemporary art and poetics and elegant fantasies, hyper-reality and formation of mass consumption society and signs crisis, are all the results of advertisement and this has led to a crisis of semiotic representation in contemporary city. The article studies the results of technology Gestell from the perspective of Heideggerʹs ontology. Therefore it does not refer to the function of discourse and space, but refers to the nature of this discourse.