مقايسه توان هوازي، توان بي هوازي، شاخص توده بدن و درصد توزيع چربي دانشجويان ورزشكار و غير ورزشكار

زمينه وهدف: هدف از اين پژوهش، مقايسه توان هوازي، توان بي هوازي، شاخص توده بدن (BMI) و درصد چربي دانشجويان ورزشكار و غير ورزشكار دانشگاه آزاد اسلامي واحد كاشمر بود. روش تحقيق: 30 دانشجوي مرد ورزشكار عضو تيم هاي ورزشي دانشگاه آزاد اسلامي واحد كاشمر و 30 دانشجوي غير ورزشكار در رده سني 25-20 سال به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب گرديدند. اندازه گيري توان هوازي به وسيله آزمون آستراند، توان بي هوازي از طريق آزمون پرش عمودي، درصد چربي زير پوستي به وسيله كاليپر از سه ناحيه سينه، شكم و ران انجام گرفت. شاخص توده بدن آزمودني ها نيز از تقسيم وزن (به كيلوگرم) بر مجذور قد (متر) محاسبه گرديد. تجزيه و تحليل داده هاي جمع آوري شده توسط نرم افزار SPSS و به كمك آزمون تي مستقل (t-test) در سطح معني داري p≤ 0.05 انجام گرفت. يافته ها: تفاوت معني دار آماري بين توان هوازي و شاخص توده بدن دانشجويان ورزشكار و غير ورزشكار وجود نداشت، در حالي كه مقادير توان بي هوازي ورزشكاران به طور معناداري (p=0.03) بالاتر از آزمودني هاي غير ورزشكار بود. در مقابل، درصد چربي زير پوستي غير ورزشكاران به طور معناداري (p=0.001) بالاتر از ورزشكاران بود. نتيجه گيري: تمرينات ورزشي در دوره دانشجويي و محيط دانشگاه، موجب بهبود توان بي هوازي و كاهش درصد چربي زير پوستي در دانشجويان ورزشكار در مقايسه با دانشجويان غيرورزشكار مي گردد.