بررسي شيوه‌ي تلفظ مصوّت پيش از شناسه‌ي «ش» در متون كهن

Pronunciation of “--sh” in the third person singular bound suffix

شيوه ي صحيح خوانش متون كهن، براي دريافت ويژگي هاي اين متون بسيار مهم است؛ به ويژه كه گاهي خوانش به هنجار در نماياندن بلاغت متون تاثيرگذار است؛ از ديگر سوي شيوه ي خوانش به هنجار اين متون، در آشكار ساختن وضعيت تاريخي زبان نيز سودمند تواند بود. نوشته ي پيش ِ رو مربوط به تكميل شواهد مقاله اي است از سعيد حميديان. مقاله ي يادشده درباره ي شيوه ي درست خوانش ضمير پيوسته در جايگاهِ قافيه است. بر اين اساس شكل صحيح خوانش شناسه ي «ش» (كه در اين نوشته تنها به اين شناسه پرداخته مي شود) در جايگاه قافيه به كسر درست است: آغوشِش (به جاي آغوشَش) و... . در اين بخش برخي نمونه هاي نويافته از متون به دست داده شده است تا دستِ كم در پژوهش هاي آينده ي زبان‌شناختي به كار آيد. نيز در اين جا براي تاييد چُنين خوانشي برخي دلايل ديگر در كنار نمونه هاي به دست داده شده، آورده مي شود.

To receive the special features of classical texts, it’s necessary to read these texts in a right and methodic way, especially when sometimes this process affects the texts fluency. Correct reading of these texts, on the other hand, is more important in demonstrating historical features of language. This paper is an effort in order to complete and support the evidence of Saeed Hamidian’s article. Mentioned paper is a study in the “right pronunciation of third person singular bound suffix in the Persian classic texts and rhyme position”. Based on this study, the correct way to “--sh” pronunciation, is “-e-sh” not “-a-sh”, for example “Aqho?e?” (his/her embrace) instead of “Aqho?a?”. In this paper we add some new evidence from reliable sources and texts to pre-mentioned ones of Hsmidians, this new evidence can be used in future linguistic studies