مطالعه رابطه بين نيمرخ ساختاري با كنترل پاسچر در افراد سندرم داون

زمينه و هدف: سندرم داون به عنوان شايع ترين دليل ناتواني هاي عقلي ناشي از اختلالات ژنتيكي شناخته مي شود. مبتلايان به سندرم داون ويژگي هاي فيزيولوژيكي و آناتوميكي خاصي دارند كه آن ها را از ديگر همتايان سالم متفاوت مي سازد. هدف از اين پژوهش مطالعه رابطه بين نيمرخ ساختاري با كنترل پاسچر در كودكان سندرم داون بود. روش تحقيق: در اين مطالعه 30 فرد مبتلا به سندرم داون (ميانگين سني 07/ 2±02/ 15سال، قد 65/ 10±155 سانتيمتر، وزن 80±63/ 61 كيلوگرم و شاخص توده بدني21/ 4±85/ 25 كيلوگرم/مترمربع) و 25 فرد سالم (ميانگين سني 13/ 2±04/ 15 سال، قد 42/ 11± 36/ 164 سانتيمتر، وزن01/ 12±24/ 56 كيلوگرم و شاخص توده بدني 58/ 3±72/ 20 كيلوگرم/مترمربع) شركت كردند. براي بررسي وضعيت سر و شانه، زواياي لوردوز و كايفوز و تعادل آزمودني ها، به ترتيب از روش عكس برداري، خط كش منعطف و دستگاه تعادل سنج بايودكس استفاده شد. براي تجزيه وتحليل داده ها از آزمون آماري t مستقل و ضريب همبستگي پيرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح 05/0p< استفاده گرديد. يافته ها: نتايج نشان داد كه زاويه سر به جلو (p=0.001)، و تعادل (p=0.001) در افراد سندرم داون به طور معني داري كمتر از افراد سالم است، در حالي كه زاويه كايفوز (p=0.001) آن ها بيشتر از افراد سالم بود. همچنين رابطه معني داري بين ناهنجاري سر به جلو و تعادل قدامي-خلفي (p=0.02)، بين ناهنجاري كايفوز با تعادل قدامي-خلفي (p=0.009) و بين ناهنجاري كايفوز با تعادل كلي (p=0.006) به دست آمد. نتيجه گيري: با توجه به ضعف تعادل و مشاهده برخي ناهنجاري هاي ساختاري در مبتلايان به سندرم داون، اجراي برنامه ها و تمرينات اصلاحي به منظور بهبود تعادل و اصلاح پاسچر در آنان، ضروري به نظر مي رسد.