تاثير 8 هفته تمرين هوازي بر بعضي از شاخص هاي استقامت قلبي عروقي و تركيب بدني دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر كاشان

زمينه و هدف: تحقيقات متعدد حاكي از رابطه نزديك بين سلامتي با شاخص هاي استقامت قلبي ـ عروقي و تركيب بدني مي باشد و انجام تمرينات ورزشي مي تواند در بهبود يا اصلاح اين شاخص ها نقش موثري داشته باشد. از اين رو، هدف اصلي پژوهش بررسي تاثير 8 هفته تمرين هوازي بر برخي از شاخص هاي فيزيولوژيك استقامت قلبي ـ عروقي و تركيب بدني در دانش آموزان 15 تا 18 سال مقطع متوسطه شهر كاشان در سال تحصيلي 91-1390 بود. روش تحقيق: اين مطالعه به روش نيمه تجربي بود. از بين 120 نفر از دانش آموزان دبيرستان هاي پسرانه شهر كاشان كه شرايط ورود به مطالعه را داشتند، 30 نفر به طور تصادفي انتخاب شده و به دو گروه مساوي شامل گروه تجربي (ميانگين سن 30/1±46/17 سال، وزن 91/9±73/56 كيلوگرم، قد 92/4±73/168 سانتي متر و شاخص توده بدني 42/3±88/19 كيلوگرم/مترمربع) و كنترل (ميانگين سن 18/1±53/17سال، وزن 96/11±06/60 كيلوگرم ، قد 84/7±66/169 سانتي متر شاخص توده بدني 51/3±79/20 كيلوگرم/ مترمربع) تقسيم شدند. با استفاده از آزمون هاي ميداني، شاخص هاي فيزيولوژيك حداكثر اكسيژن مصرفي و ضربان قلب استراحت و تركيب بدني آزمودني ها اندازه گيري شدند. برنامه تمريني، شامل 8 هفته تمرين هوازي، هر هفته 3 جلسه با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بيشينه بود. طي دوره تمرين، آزمودني هاي گروه كنترل هيچ گونه فعاليت ورزشي منظمي نداشتند. براي طبيعي بودن توزيع داده ها از آزمون كلموگروف- اسميرنوف، براي ارزيابي اثربخشي تمرينات از تحليل كوواريانس و جهت اثبات فرض همگني واريانس ها از آزمون لون استفاده شد. يافته ها: بهبودي معني داري در شاخص حداكثراكسيژن مصرفي(p=0.001) و ضربان قلب پاياني (p=0.001) گروه تجربي مشاهده گرديد، اما در ضخامت چربي زير پوستي (p=0.86) و درصد چربي بدن (p=0.16) دو گروه تفاوت معني داري بدست نيامد. نتيجه گيري: 8 هفته تمرين هوازي با شدت 60 تا 75 درصد حداكثر ضربان قلب بيشينه موجب بهبود شاخص هاي استقامت قلبي - عروقي دانش آموزان دبيرستاني شد؛ اما به دليل برخورداري وضعيت تركيب بدني طبيعي، تغيير قابل ملاحظه اي در ميزان چربي بدني آن ها مشاهده نگرديد. تحقيق بيشتر روي افراد داراي اضافه وزن يا چاق، تاثير اين نوع تمرين را بهتر نمايان خواهد ساخت.