پديدارشناسي تكفير گرايي و ارزيابي امنيتي آن

Examination of Takfirism emergence and evaluating the security aspects of it

گارنده در مقاله حاضر از طريق بازخواني و بازفهمي جريان تكفير ي در جهان اسلام، اين پديده را برآمده از انديشه هاي افراطي و متحجرانه ابن تيميه حرّاني در قرن هفتم هجري و تحليل نوسلفي گرايي افراطي سيد قطب از نظام هاي سياسي اوايل نيمه دوم قرن بيستم و ديدگاه هاي نظري ابوالاعلي مودودي در باب جهاد مي داند كه به دليل حمايت و پشتيباني قدرت هاي جهاني از يك سو و حمايت حاكمان اُسر هاي و دوده اي منطقه خليج فارس از سوي ديگر، به يك پديده سياسي امنيتي تبديل شده است. مفروض مقاله حاضر با تكيه بر روش زمينه اي پيمايشي، آن است كه پديده تكفير گرايي دربرگيرنده دو رهيافت ديوبندي ارهابي در شبه قاره هند و وهابيِ ارهابي در جهان اسلام است و اين جريان به دليل برخورداري از مولفه هاي فكري و رفتاري خاص همچون: ارتداد و مهدورالدم شمردن ديگران، دشمني شديد با سايرين، افراطي گرايي در خشونت و... داراي تصلب گفتماني و رفتار سلطه جويانه شده است. بنابراين، اين پديده در دسته بندي هاي موجود از تكفيرگرايان با « خود » منظر امنيتي در ذيل گفتمان سلبي نگر با ايده سلطه طلبانه قرار مي گيرد. اين پديده بين محور مقاومت و سايرين مرزبندي انحصاري و سخت گيرانه قايل مي شود، به همين دليل ارزيابي امنيتي « دگري » تكفير گرايي معاصر در چارچوب تركيبي از طريق طرح ايده اعمال حداكثر قدرت، فرآيند غير مشاركتي امنيت سازي، فرقه گرايي مرجع امنيت، منافع جزيي نگر، و از منظر شاخص مشاركت قشري گرا و نوع فعاليت داراي رويكرد پاك سازي و نسل كشي است.