احياي امر به معروف و نهي از منكر با رويكرد قرآني و روايي

Reviving enjoining the good and forbidding the evil with Qoran and Hadith perspective

امر به معروف و نهي از منكر اگر به نحوي اصولي در جامعه پياده شود، موجب تداوم ارزشهاي ديني شده كه ضمانتي قوي جهت اجراي دستورات الهي و دوري از مناهي است و باعث همسويي و انسجام مسلمين به سوي قرب الي الله شده، جلوي ظلم و ستم را مي‌گيرد و در برابر رواج سنتهاي غلط مي‌ايستد و در يك كلام شرايط رستگاري جامعه اسلامي را فراهم مي‌سازد، با توجه به تهاجم همه جانبه دشمنان اسلام براي نفوذ و ضربه زدن به آن، به ويژه از راه تهاجم فرهنگي و با توجه به ضرورت آشنايي بيشتر با مباني فرهنگ اسلامي براي دفاع از اسلام و حيثيت خود، به ضرورت بحث از اين فريضه بزرگ الهي پي‌مي‌بريم. اين نوشتار در پي آن است كه پس از بيان معناي امر به معروف و نهي از منكر و اشاره به راه‌هاي شناخت معروف و منكر، جايگاه اين امر خطير را در آيات و روايات بررسي كند تا بدين وسيله با ضرورت و عواقب ترك آن بيشتر آشنا شويم.

If enjoining the good (Amre be Ma’ruf) and forbidding the evil (Nahye az Monkar) implement principally in the society, would maintain the religious values. These values are a strong guaranty on enforcement of divine rules and also avoided sinful acts. Furthermore, this also leads the society to the unity of Muslims and would not allow the incorrect custom current in the society. Moreover, enjoining the good and forbidding the evil would bring salvation to Islamic society. The enemies of Islam are trying to hurt this Islamic custom especially with cultural aggression. Therefore, for these reasons, the importance of knowing about Islamic culture for defending for Islam’s dignity is obvious.