جايگاه وحي و سنت در كشف باورهاي ديني

The Position of Revelation in Identifying Religious Beliefs

كشف باورهاي ديني مبتني بر شناخت ابزارها و منابع استنباط آنهاست. عقل، فطرت، شهود، وحي و سنت مي توانند از جمله منابع كشف باورهاي ديني باشند. اما جايگاه هريك و چگونگي بهره گيري از آنها در كشف باورهاي ديني بايد روشن شود. هدف اين مقاله بيان جايگاه منابع نقلي، يعني وحي و سنت در كشف باورهاست. تا چه حد مي توان در كشف باورها و اعتقادات، به متون نقلي تمسك جست و با توجه به اينكه خود نقل نيز نيازمند اثبات حجيت است، كدام دسته از باورها از طريق نقل قابل پذيرش هستند. اين مقاله با روش تحليلي و توصيفي، درصدد تبيين اين است كه وحي و روايات نقل شده با در نظر گرفتن شرايط حجيت و دلالت، چگونه مي توانند در فهم باورهاي اعتقادي، به غير از اثبات اصل وجود خداوند و نبوت در تمام اعتقادات كارايي داشته باشند.

Identifying religious beliefs depend on one’s knowledge of the means and sources of inferring them. Reason, nature (Fitrah), intuition, revelation and Sunnah(tradition) are among the sources of inferring religious beliefs. In the inference of religious beliefs, one should have a clear idea about their position and the way of holding them. The aim of this paper is to show the position of the sources of transmitted sciences including revelation and tradition in identifying religious beliefs. To what extent can we rely on the sources of transmitted sciences for discovering beliefs? And, given the fact that the authenticity of the very transmission needs to be confirmed, which group of the beliefs which are known through transmission is acceptable? Using an analytical and descriptive method, this paper, considering the requirements of authentication, seeks to explain how revelation and the transmitted narrations can be efficient for identifying religious beliefs, without resting on the principle of God’s existence and prophethood regarding every religious belief.