پديد آورندگان :
حسيني، مهدي نويسنده استاد، دانشكده هنرهاي تجسمي، دانشگاه هنر تهران Hosseini, Mehdi , دارابي، هليا نويسنده دانشجوي دكتري پژوهش هنر، دانشگاه هنر تهران Darabi, Helia
كليدواژه :
اندرسن , فرانقد , فلدمن , كارول , Anderson , Art Criticism Education , Carol , Clements , Feldman , كلمنتس , آموزش نقد هنر , Metacriticism
چكيده فارسي :
تنوع روش هاي موفق نقد عملي بسيار و استخراج الگويي يگانه براي تدريس آن، هدفي دست نيافتني است؛ اما متخصصان آموزش باوجود اختلاف نظر در ماهيت و چگونگي تدريس نقد هنر، تلاش هاي ارزنده اي براي روش مند كردن آن انجام داده اند. از الگوهاي آموزش نقد هنر نمونه هاي چنداني در كشور ما معرفي نشده اند. اين مقاله چهار نمونه از الگوهاي جهاني آموزش نقد هنر را بررسي مي كند. پرسش اصلي آن اين است كه چه الگوهاي منسجم و روش مندي براي هدايت دانشجويان وجود دارد كه بتوانند برمبناي آنها واكنش خود به اثر هنري را نظريه پردازي كنند، و منسجم تر و مستدل تر درباره آن سخن بگويند يا بنويسند. مدرس مي تواند هريك از روش هاي موجود را انتخاب كند يا روشي تلفيقي و التقاطي برگزيند. الگوهاي بررسي شده در اين مقاله در دانشگاه هاي ايالات متحد و عمدتاً متكي بر سنت تحليلي تدوين شده اند. اين تحقيق درمجموع در چارچوب فرانقد قرار ميگيرد. ماهيت آن توصيفي و روش گردآوري اطلاعات آن، كتابخانه اي است. الگوي ادموند بوركه فلدمن كه رايج ترين الگوي آموزش نقد هنر است، شامل چهار مرحله توصيف، تحليل فرمي، تفسير و ارزيابي است. الگوي تام اندرسن هفت مرحله مستقل اما درهمتنيده دارد: واكنش، بازنمايي، تحليل فرمي، شخصيت بخشي فرمي، تفسير شخصي، بررسي بافتاري، و سنتز. رابرت دي. كلمنتس درتلاش براي اطلاق روش علمي به نقد هنر، سه مرحله روش استقرايي را مشاهده وقايع مهم، طرح فرضيه و آزمايش صحت فرضيه در برابر شواهد جديد مي داند. مراحل الگوي نويل كارول هم توصيف، دسته بندي، بررسي بافتاري، تبيين، تحليل، تفسير و ارزيابي اند. هرچند تجربه نقد هنر را نمي توان به فرمول كاهش داد اما با روش شناسي منسجم و نظام مند مي توان بستر و بنياد انديشگي شكل گيري جرقه تخيل و ارتقاي مهارت هاي انديشه انتقادي را فراهم كرد.
چكيده لاتين :
Art criticism, defined as informed dialogue about the work of art, and an attempt to elucidate its meaning, is an activity based on principles, methodologies, procedures and theoretical frameworks which altogether make the practice of criticism possible. There are various, and mainly subjective, approaches to the art criticism practice. This variety makes it remarkably difficult to elicit and define inclusive and practical models for teaching art criticism systematically. Although educators still disagree about the nature and methods of teaching art criticism, they have nevertheless developed a number of valuable and functional models. With a descriptive approach, this article examines four major models for teaching art criticism, all developed in the U.S. Universities, and mostly based on the tradition of analytic philosophy. Edmund Burke Feldman’s model includes four stages of description, formal analysis, interpretation and evaluation. With an emphasis on personal and emotional encounter with the work of art, Tom Anderson defines his model based on seven interrelated procedures: reaction, representation, formal analysis, formal characterization, personal interpretation, contextual analysis, and synthesis. In Inductive method of teaching art criticism, Robert D. Clements suggests a scientific approach in which the main phases are observing main facts, devising a hypothesis, and testing the hypothesis against the new evidence. Noël Carroll’s model, in an endeavor to expand and augment Feldman’s, comprises stages of description, categorization, elucidation, analysis, interpretation and evaluation. He places evaluation at the top of critical operation. Although teaching visual art criticism as a creative act cannot be reduced to prescriptive formula, a systematic methodology might pave available the grounds for the sparks of imagination as well as the development of critical thinking skills.
