بررسي مقاومت آنتي‌بيوتيكي سودوموناس آيروجينوزاي جدا‌شده از بيماران در بيمارستان‌هاي شهر تهران در سال 1392

مقدمه و هدف: سودوموناس آيروجينوزا پاتوژن گرم منفي و از عوامل اصلي عفونت‌هاي بيمارستاني با مكانيسم‌هاي مقاومت چندگانه، به‌عنوان دومين عامل مهم بيماري‌زا شناخته مي‌شود كه علي‌رغم وجود آنتي‌بيوتيك‌هاي متعدد عليه آن، درمان آن اغلب دشوار است. اين مطالعه به‌منظور تعيين حساسيت آنتي‌بيوتيكي سودوموناس آيروجينوزا به دو روش ديسك ديفيوژن و ميكرودايلوشن و مقايسه اين دو روش صورت گرفته است. مواد و روش‌ها: 100 ايزوله باليني سودوموناس آيروجينوزا از بيمارستان‌هاي منتخب تهران جمع‌آوري شده و پس از تاييد هويت، الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي باكتري به دو روش ديسك ديفيوژن (با ديسك شركت HiMedia، هند) و ميكرودايلوشن (با كيت Sensititre، انگليس) براي آنتي‌بيوتيك‌هاي آمپي‌سيلين/سولباكتام، سفتازيديم، سفترياكسون، سفوپرازون، كاربني‌سيلين، پيپراسيلين، ايمي‌پنم، تتراسايكلين، جنتامايسين، توبرامايسين، كلرآمفنيكل، سيپروفلوكساسين و آميكاسين بررسي شده و نتايج حاصله مورد تجزيه‌وتحليل آماري قرار گرفت. نتايج: ميزان مقاومت به آنتي‌بيوتيك‌هاي مذكور به ‌روش ديسك ديفيوژن در محدوده 28تا100درصد به‌ترتيب براي آنتي‌بيوتيك ايمي‌پنم و تتراسايكلين و به‌روش ميكرودايلوشن در محدوده 30تا97درصد به‌ترتيب براي آنتي‌بيوتيك‌هاي ايمي‌پنم و آمپي‌سيلين/ سولباكتام به‌دست آمد. همچنين ضريب كاپا يا K value جهت بررسي همخواني دو روش تعيين مقاومت، براي تتراسايكلين صفر و براي ساير آنتي‌بيوتيك‌ها بالاتر از صفر به‌دست آمد. نتيجه‌گيري: در هر دو روش مورد مطالعه، بيشترين حساسيت در سودوموناس آيروجينوزا به آنتي‌بيوتيك ايمي‌پنم ديده شد كه به‌منظور كاربرد‌هاي درماني به متخصصين مربوطه پيشنهاد مي‌شود. همچنين روش ديسك ديفيوژن حساسيت مناسب در تشخيص مقاومت آنتي‌بيوتيكي، نظير روش ميكرودايلوشن را براي سودوموناس آيروجينوزا نشان مي‌دهد.

Background and Objective: Pseudomonas aeruginosa is a gram-negative pathogen and one of the main causes of nosocomial infections with its multi-resistance mechanisms, is known as the second important cause of infections that despite of existence of several antibiotics, the treatment against it is so difficult. This study has been done to detect the antibacterial sensitivity of P.aeruginosa with the use of two methods of disk-diffusion and microdilution and then to compare between them. Materials and Methods: 100 clinical isolates of Pseudomonas aeruginosa were collected from selected hospitals of Tehran and then after identification, the resistance pattern of the bacteria were studied with two methods of disk-diffusion and microdilution for these antibiotics: Ampicillin/Sulbactam, Piperacillin, Carbenicillin, Imipenem, Cefteriaxone, Ceftazidime, Cefoperazone, Gentamicin, Tobramycin, Amikacin, Chloramphenicol, Tetracyclin, Ciprofloxacin; then the results were analyzed by statistical tests. Results: The rate of resistance with the method of disk-diffusion was in the range of 28-100 percent for imipenem and tetracycline and with the method of microdilution was in the range of 30-97 percent for imipenem and ampicillin/sulbactam. Also, K-value which is used for survey of agreement between two methods used in this study, was 0.0 for tetracycline and more than 0.0 for other antibiotics. Conclusion: P.aeruginosa has the maximum sensitivity to imipenem with both methods, so it is suggested to specialists for clinical use. The results have high agreement in all antibiotics except Tetracycline so the disk-diffusion method has a proper sensitivity for detection the antibacterial resistance of P.aeruginosa as well as microdilution method.