اثر هشت هفته تمرين استقامتي با مدت هاي مختلف بر سطوح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسماي خون در موش هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: هدف از اجراي اين پژوهش بررسي اثر هشت هفته تمرين استقامتي با مدتهاي مختلف بر سطوح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسما در موش هاي صحرايي نر نژاد ويستار بود. روش تحقيق: براي اين منظور 40 سر موش نر هشت هفته اي با ميانگين وزن 10 ± 189 گرم از انستيتو پاستور شمال ايران تهيه شدند و به طور تصادفي در گروه كنترل و سه گروه تمريني تقسيم شدند. گروههاي تمريني به مدت هشت هفته، هر هفته پنج روز با شدت 20 متر بر دقيقه (معادل 50 تا 55 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي) با مدت هاي 30، 60 و 90 دقيقه و شيب صفر درجه روي نوار گردان ويژه جوندگان به تمرين پرداختند. براي اندازه گيري سطوح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسما پس از هشت هفته تمرين و 72 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين، موش ها بي هوش شدند. سطح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسما با استفاده از كيت EIA و به روش آنزيم لينك ايمنواسي (ELISA) اندازه گيري شد. داده ها به روش آناليز واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي LSD تجزيه و تحليل شدند. مقادير (05/0 p≤) به عنوان حداقل سطح معني داري تفاوت ميانگين ها مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه سطوح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسما در گروه تمريني 60 دقيقه به طور معناداري (05/0p<) بالاتر از ساير گروه ها است. نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه تمرينات استقامتي با شدت و مدت متوسط (60 دقيقه) در مقايسه با مدت كوتاه تر و بلندتر باعث افزايش بيشتري در سطوح پروتئين شوك گرمايي 27 پلاسما مي شود.