تاثير چهار هفته تمرين ويژه فوتبال بر عوامل آمادگي هوازي و آسيب عضلاني بازيكنان فوتبال مرد باشگاهي

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير چهار هفته تمرين متناوب هوازي شديد ويژه فوتبال بر شاخص هاي عملكردي هوازي بازيكنان فوتبال مي باشد. روش تحقيق: به اين منظور 18 بازيكن فوتبال شركت كننده در ليگ آزادگان ايران با ميانگين سني 24/2±88/21 سال، قد 33/5±22/174سانتي متر، وزن 7/5±77/67 كيلوگرم و درصد چربي 29/3 +38/12، در غالب دو گروه تمرين (12نفر) و كنترل (6نفر) براي شركت در اين پژوهش داوطلب شدند. برنامه چهار هفته اي تمرين متناوب هوازي شديد(هاف)، سه جلسه در هفته، شامل چهار دوره حركت با توپ بود كه در مسير ويژه طراحي شده انجام شد. دوره هاي كاري فعاليت به صورت چهار دوره چهار دقيقه اي با شدت90-95 درصد حداكثر ضربان قلب بود كه با سه دقيقه استراحت فعال، با 70 درصد حداكثر ضربان قلب، جدا شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري t مستقل و زوجي و آنووا با اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه پس از چهار هفته تمرين، VO2max، زمان واماندگي بازيكنان افزايش اندك و سطوح هماتوكريت و هموگلوبين در بين دو گروه تمريني و كنترل تغيير نكردند، ولي كاهش نشانگرهاي آسيب عضلاني در خون قابل توجه بود. نتيجه گيري: به طور كلي مي توان عنوان كرد كه چهار هفته تمرين به صورت هفته اي سه جلسه در هفته موجب كاهش كوفتگي و آسيب هاي ريز عضلاني پس از فعاليت شديد شد، ولي احتمالا نتوانست بر ميزان آمادگي هوازي بازيكنان تاثير قابل توجهي داشته باشد.