يافته هاي باليني و پاتولوژيك و عوامل پيش بيني كننده و نتايج پيگيري طولاني مدت بيماران دچار سرطان هاي ديفرانسيه تيروئيد

زمينه و اهداف: بعنوان شايع ترين بدخيمي دستگاه درون ريز، بروز سرطان هاي تيروئيد در سرتاسر دنيا افزايش يافته است. بنظر مي رسد مشخصات ذاتي بيماران، توزيع زيرگونه هاي هيستوپاتولوژيك سرطان تيروئيد، عوامل مرتبط با پيش آگهي و سرانجام بيماران ممكن است در مطالعات گوناگون متفاوت باشد. در اين مطالعه تظاهرات باليني، يافته هاي هيستوپاتولوژيك/آزمايشگاهي و سرانجام طولاني مدت بيماران دچار سرطان تيروئيد مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روشها: در اين مطالعه گذشته نگر، پرونده 450 بيمار با تشخيص سرطان تيروئيد در كلينيك غدد شهرستان تبريز از سال 1372 تا 1393 بررسي شد و مشخصات بيماران، يافته هاي باليني/هيستوپاتولوژيك، اقدامات درماني و سرانجام طولاني مدت ثبت گرديد. يافته ها: در بين بيماران 4/ 80% مونث بوده و ميانگين سني در زمان تشخيص 72/ 11±15/ 37 سال (دامنه: 74-11) بود. ندول منفرد تيروئيد شايع ترين تظاهر اوليه بود (5 /77%) و پس از آن به ترتيب، ندول هاي متعدد تيروئيد (9/ 20%)، لنفادنوپاتي گردني (3/ 9%) و خشونت صدا (3/0%) قرار داشتند. بيوپسي سوزن ظريف در 8/ 79% بيماران بعمل آمده بود كه نتايج آن بدين قرار گزارش شده بود: كارسينوم پاپيلاري (5/ 56%)، ندول خوش خيم (3/ 15%)، كارسينوم فوليكولار (12%)، مشكوك (7/ 9%)، كارسينوم مدولاري (2/2%)، كارسينوم هرتل سل (2/2%)، غيرتشخيصي (7 /1%)، و كارسينوم آناپلاستيك (3/ 0%). تشخيص قطعي شامل كارسينوم پاپيلاري (92%)، كارسينوم مدولاري (8/ 3%)، كارسينوم هرتل سل (2%)، كارسينوم فوليكولار (2%)، و كارسينوم آناپلاستيك (2 /0%) بودند. پيگيري پس از عمل در 9/ 90% با متوسط زماني 40/ 7 سال مقدور بود. بهبود در 4/ 91%، متاستاز موضعي در 9/ 5%، متاستاز همزمان موضعي و دوردست در 2%، و متاستاز دوردست صرف در 7/ 0% وجود داشت. نتيجه گيري: اغلب جنبه هاي سرطان هاي تيروئيد در مطالعه فعلي همراستا با گزارشات قبلي مي باشند. ميزان عالي بقاي پس از جراحي يافته اي قابل توجه بود.