فعاليت EMG عضلات ثبات دهنده وضعيت قائم بدن هنگام بروز شتاب ناگهاني در سطح اتكا در افراد مبتلا به پيچ خوردگي هاي حاد كناره خارجي مچ پا

زمينه و اهداف: پيچ خوردگي كناره خارجي مچ پا، شايعترين آسيب در ورزش و فعاليت هاي روزمره زندگي محسوب مي شود. هدف از اين مطالعه بررسي شدت فعاليت EMG عضلات ثبات دهنده وضعيت قائم هنگام بروز شتاب ناگهاني در سطح اتكاء به منظور فراهم كردن چشم انداز بيومكانيكي اثرات پيچ خوردگي حاد مچ پا بر پاسخ عضلاني، براي پزشكان و درمانگران در اين بيماران است. مواد و روش ها: روش تحقيق نيمه تجربي با طرح مورد- كنترل مورد استفاده قرار گرفت. برنامه آزمايشي گاري– وزنه به عنوان يك آزمون تعادلي پويا در دو جهت روبه جلو و عقب با شبيه سازي افتادن، با مطالعه بر روي 4 عضله ثبات دهنده پاسچر به صورت دو طرفه روي بدن 19 مرد بزرگسال در دو گروه (9 فرد مبتلا به پيچ خوردگي حاد كناره خارجي مچ پا؛ با ميانگين سني؛ 9/ 23 ± 03/ 2 سال و 10 فرد سالم با ميانگين سني؛ 2/ 3 ± 4 /26 سال) انجام شد. داده هاي EMG به روش تحليل واريانس چندگانه و تحليل عاملي 4×2×2 مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: اثر متقابل عضله نسبت به جهت گاري به طور معني داري نشان داده شد. فعاليت بالاتر TA راست و چپ در شتاب به جلو به طور معني داري در گروه LAS حاد بيش از گروه نرمال نشان داده شد. فعاليت بالاتر MGR در شتاب به عقب گاري به طور معني داري در گروه سالم بيش از گروه LAS حاد نشان داده شد. مقايسه فعاليت EMG عضلات دو سمت بدن در افراد مبتلا نسبت به افراد سالم به طور معني داري متقارن است. نتيجه گيري: بي ثباتي مچ پا علاوه بر ناپايداري هاي مكانيكي و عملكردي در مفاصل اندام تحتاني تغييرات بيومكانيكي طولاني مدتي از قبيل مكانيسم بازيابي تعادل متفاوت بر دستگاه عصبي اسكلتي عضلاني به جاي مي گذارد.