آسيب شناسي امكان پذيري نظارت و كنترل در برنامه هاي توسعه ايران

برنامه هاي توسعه نقش مهمي در پيشرفت جوامع داشته اند تا بدانجا كه يكي از الزامات توسعه، برنامه ريزي منسجم، هدفمند و پايدار است كه فارغ از مشكلات سياسي و حاشيه اي و همچنين تغيير دولت ها، ساختار اجتماعي كشور را مديريت كند. ايران در ميان كشورهاي درحال توسعه از جمله كشورهايي است كه سابقه اي ديرينه در تدوين و اجراي برنامه هاي ميان مدت دارد اما به رغم اين مهم غالب اهداف اين برنامه ها محقق نشده و عملاً زمينه تحرك و پويايي اجتماعي فراهم نيامده است. دعوي برنامه ريزان توسعه اين بوده كه در پس برنامه هاي توسعه انقلابي اقتصادي و دگرگوني عظيم سياسي در نظام اجتماعي حاصل مي شود. با اين دعوي عدم تحقق اهداف در برنامه هاي توسعه به نقص در اجرا و عدم تمكين مجريان به برنامه هاي توسعه نسبت داده شد. اين مهم در حالي است كه عدم تحقق اهداف برنامه هاي توسعه، مولد عوامل مختلفي است كه در اين ميان ضعف ساختار برنامه هاي توسعه به ويژه در حوزه ضمانت اجرايي و امكان سنجي و عدم وجود پيش نيازهاي نهادي براي نظارت و كنترل كمتر مورد توجه قرار گرفته است. در اين مقاله با تاكيد بر دو مولفه مذكور به بررسي الزاماتي مي پردازيم كه امر نظارت و كنترل را ميسر و ممكن مي سازند.