بازپژوهشي امامت و تجلي ولايت در آينه غدير

اهميت خطبه و حديث غدير در اثبات ولايت علي(ع) موجب شده تا از صدر اسلام و قرون اوليه تا عصر حاضر از اصول مسلم اسلام شمرده شود و در كتاب هاي حديثي و تاريخي، نويسندگان و مولفان شيعي و اهل سنت درباره آن به بحث و گفتگو بپردازند. به همين جهت است كه نزديكان به آن ايمان دارند و مخالفان بدون انكار صدور و سند آن، آن را روايت مي كنند. علي(ع)همواره ضمن احتجاج به حديث غدير در برابر مخالفان و غاصبان خلافت،شرايط و ويژگي هاي لازم را براي جانشين پيامبر(ص)بيان مي كردند و واقعه غدير خم را سند حتمي و قطعي ولايت خود برمي شمردند. بررسي اجمالي كتب حديثي و تاريخي نشان مي دهد علي(ع) بيش از 22 بار بر حديث غدير احتجاج نموده و مردم را بر ولايت و جانشيني خود گواه گرفته است. استدلال شيعه به اين حديث بر مقدماتي استوار است. مخالفان امامت علي(ع) براي تضعيف استدلال شيعه بر اين حديث شبهاتي را متوجه آن كرده اند؛ از جمله اين كه اگر اين آيه درباره حضرت علي(ع) نازل شده بود و مقصود امامت آن حضرت بود، بر ايشان واجب بود كه اين مسئله را آشكارا اعلام و در منازعات سياسي به آن احتجاج كند. بنابراين مساله اصلي در اين پژوهش اين است كه اولين بار چه كسي در اثبات ولايت و امامت علي(ع) بر اين حديث احتجاج نموده و چگونه حديث غدير از دلايل روشن ولايت و خلافت بلافصل اميرمومنان علي(ع) محسوب مي شود؟ در اين مقاله سعي شده تا به روش كتابخانه اي و توصيفي و تحليلي احتجاج هاي حضرت بر خطبه غدير،اهميت اين خطبه در ولايت و امامت علي(ع) مورد بررسي و تحليل قرار گيرد.