هيستوريزم (نگاه تاريخي) در آثار آ.ك. تالستوي

Об историзме А.К. Толстого

يكي از گرايش‌هاي مهم فكري و هنري آلكسيي كنستانتينوويچ تالستوي با موضوعاتي كه در حوزه تاريخ اروپا و روسيه؛ به‌ويژه دوره قرون وسطي قرار مي‌گيرند، مرتبط است. اين مضامين در آثار تاريخي و همچنين ادبي او از جمله در قصايد، رمان‌ها و درام‌هاي تالستوي انعكاس يافته‌اند. تالستوي در آثار خويش از ماده تاريخي از همه لحاظ متفاوت، چه به‌لحاظ حقيقي، چه افسانه‌اي و چه فولكلور استفاده كرده و در اين ميان، گاه به‌شدت از شخصيت‌ها و موضوعات حقيقي دور شده‌است. عصر ايوان چهارم به‌طور ويژه توجه او را به‌خود جلب كرد؛ زيرا شخصيت‌ها و چالش‌هاي اين عصر، امكان پردازش هنري- ادبي موثري را براي تالستوي فراهم كرد. اين امر به‌خوبي در قصايد «شاهزاده ميخايلو رپنين»، «واسيلي شيبانوف»، «سپه‌سالار كهن»، در رمان «شاهزاده نقره‌اي» و همچنين در سه‌گانه نمايشي او ديده‌مي‌شود. تالستوي حوادث و شخصيت‌هاي عصر روسيه «كيف» و «گاليتسك- والينسك» را در قصايد «خواستگاري»، «توگارين اژدها»، «ايليا مورامتس»، «گاكن نابينا» و «حمله ولاديمير به كورسون» به‌صورتي نسبتاً ايده‌آل تصوير كرده است. او در قصايد «نورمني» خويش از قهرمانان تاريخ اسكانديناوي نيز سخن گفته است.