مدل‌سازي پخش آلودگي هوا با استفاده از مدل ISCST3 در اطراف نيروگاه حرارتي تبريز

مدل سازي پخش آلودگي هوا ابزاري ضروري براي مطالعات آلودگي هوا به‌شمار مي‌آيد و با توجه به اين كه اندازه گيري غلظت آلاينده ها در هر نقطه و هر زمان امكان پذير نيست، از اين‌رو در امر بررسي آثار زيست محيطي و تاثير منابع آلاينده هوا بر محيط، بهره‌گيري از مدل‌هاي پخش آلودگي هوا امري اجتناب ناپذير است. با توجه به تعويض سوخت نيروگاه تبريز در فصل زمستان از گاز طبيعي به مازوت و افزايش ميزان انتشار آلاينده ها و نيز كاهش محسوس دما، پخش آلودگي به خوبي صورت نمي‌گيرد و شدت آلودگي در منطقه افزايش مي يابد. از اين رو، هدف اين مطالعه به‌دست آوردن ميزان غلظت آلاينده هاي نيتروژن اكسيد و گوگرد دي اكسيد در اطراف نيروگاه تبريز در فصل زمستان، و سپس مقايسه آن با استاندار هاي هواي پاك ايران و استاندار هاي بين المللي هواي پاك است. به اين منظور، با وارد كردن اطلاعات متوسط 3 ماهه منابع آلاينده و داده هاي هواشناسي در نرم افزار ISCST3 الگوي پخش آلودگي و ميزان غلظت آلاينده ها در سطح زمين به‌دست آمد. بنابر نتايج به‌دست آمده، ميزان متوسط 24 ساعته آلاينده گوگرد دي اكسيد بيش از مقدار مجاز بود، اما غلظت نيتروژن اكسيد ناشي از دودكش نيروگاه تبريز، در زمان و شرايط مدل سازي پايين تر از استاندارد هاي زيست محيطي ايران و جهان است.