حافظه‌ كاري هيجاني در مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگي

هدف: عملكرد متفاوت گروه هاي مبتلا به اختلالات هيجاني در انجام تكاليف شناختي ادغام‌ شده با مولفه‌هاي هيجاني و همچنين تفاوت در مسير بازنمايي‌هاي داده‏هاي مختلف كلامي و غيركلامي، ضرورت بررسي ظرفيت حافظه ي كاري ديداري هيجاني دو گروه بيماران مبتلا به افسردگي و اختلال استرس پس از سانحه را نشان مي دهد. روش: تعداد شركت‌كنندگان هر يك از گروه هاي اين مطالعه ي پس رويدادي، 14 نفر (گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون علايم اختلال استرس پس از سانحه، افسردگي اساسي و كنترل) بودكه به شيوه ي نمونه گيري دردسترس انتخاب شده بودند. آزمودني‌ها با استفاده از مصاحبه ي نيمه ساختاريافته‌ براي اختلال استرس پس از سانحه و افسردگي اساسي و آزمون ظرفيت حافظه ي كاري ديداري هيجاني، مقياس تجديدنظر شده ي تاثير رويدادها وپرسش نامه ي افسردگي بك ارزيابي و داده‌ها با روش‌هاي تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي تحليل شدند. يافته ها: در مطالعه ي حاضر بين ظرفيت حافظه ي كاري ديداري مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و كنترل، تفاوت معنادار به دست آمد. تفاوت ظرفيت حافظه ي كاري ديداري گروه‌هاي مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و افسردگي اساسي با استفاده از تصاوير مرتبط با تروما معنادار بود. تفاوت گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و گروه كنترل در اندازه ي كوشش دو تصوير نيز معنادار شد. نتيجه گيري: يكي از عوامل موثر بر بروز نشانه هاي مرتبط با تجربه ي مجدد در مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه، ظرفيت پايين حافظه ي كاري ديداري آنهاست. همچنين ضعف كلي كنترل شناختي دو گروه مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگي اساسي مي تواند به عنوان عامل پيش-مرضي در هر دو گروه در نظر گرفته شو

components amongst normal subjects and those with emotional disorders as well as the disparity in verbal and visual information processing for the same, warrant the study of emotional working memory capacity in patients with major depressive- (MDD) and post-traumatic stress disorder (PTSD). Method: This Ex post-facto research enrolled four groups including individuals with PTSD, MDD, non- PTSD and a control group which each comprising 14 participants. Participants were selected through the convenience sampling method. The four applied assessment tools were the semi-structured diagnostic interviews for PTSD, the Impact of Event Scale–Revised (IES-R) questionnaire, Beck’s Depression Inventory (BD), and a computer version of the visual-emotional working memory capacity task. One-way analysis of variation (ANOVA) was used upon statistical analysis. Results: Results revealed significant differences in total visual working memory capacity between PTSD, non- PTSD, and control group. In addition, the difference between PTSD and non- PTSD groups and depressed and non- PTSD groups in trauma-related distracters were significant. Conclusion: It can be concluded that impaired visual working memory capacity can be considered as a risk factor for re-experiencing symptoms in patients with PTSD. In addition, weak cognitive control in patients with PTSD and MDD can be considered as a premorbid factor in this group