بررسي تعامل و مولفه‌هاي آن در روابط امام خميني+ و جنبش‌هاي دانشجويي خارج از كشور بين سال‌هاي 1342 تا 1357

An Investigation of the Interaction and its Components between Imam Khomeini and Student Movements Abroad in the years 1963-1978

اعزام دانشجويان ايراني به خارج از كشور موجب تحول در جهان‌بيني انسان ايراني گرديد. نشانه‌هاي اين تحول پس از انقلاب مشروطه، تشكيل نخستين گروه‌هاي اپوزيسيون دانشجويي خارج از كشور در زمان رضاشاه بود. اين حركت‌هاي سياسي كه در دهه 20 و 30 ادامه يافت، متاثر از جريان‌هاي سياسي درون كشور بود. در دهه 40 تحولات سياسي شتاب بيشتري يافت و با سركوب قيام 15 خرداد 1342 و تبعيد امام به خارج از كشور، دانشجويان با تاسيس تشكل‌هايي طي سال‌هاي دهه 40 و 50 با ايشان ارتباط برقرار كرده و خواهان روابط متقابل جهت مبارزه با استبداد و استعمار شدند. ايشان با استقبال از فعاليت‌هاي دانشجويان، آنان را تشويق و نسبت به آينده كشور اميدوار كرد. در مقاله حاضر تلاش مي‌شود علل و مولفه‌هاي تعامل ميان امام و جنبش‌هاي دانشجويي خارج از كشور بين سال‌هاي 1357 ـ 1342 بررسي شود.

Dispatching Iranian students abroad changed the Iranians’ world view. The signs of such changes after the Constitutional Revolution were the establishment of the students’ first opposition groups abroad at the time of Reza Shah. These political movements that continued in the 40s and 50s were influenced by the political movements in the country. Political transformations were accelerated in the 60s. With the suppression of the uprising of June 5, 1963 and Imam’s exile abroad, students abroad attempted to communicate with him during the 60s and 70ʹs by establishing some organizations to fight against dictatorship and colonization. Imam welcomed their activities, encouraged them and restored hope for the future of the country among them. This article attempts to identify the causes and components of the interaction between Imam and student movements abroad in the years 1963-1978.