بررسي چند نقشي بودن همزماني نقش‌نماي گفتمانيِ «حالا» از منظر (بين)ذهني شدگي

Synchronic Multifunctionality of the Discourse Marker Hâlâ (ʹʹnowʹʹ) from the Perspective of (Inter)subjectification

اين مطالعه با اتخاذ رويكرد گفتماني-كاربردشناختي، چند نقشي بودن همزماني نقش‌نماي گفتماني «حالا» را در زبان فارسي عاميانه، از منظر (بين) ذهني شدگي، بررسي مي‌كند. بررسي پيكره همزماني مورد بررسي نشان مي‌دهد كه مطابق پيش‌بيني تراگوت و داشر (2002)، دِر (2010)، دگاند و وندنبرگن (2011)، نقش‌نماي گفتماني مذكور، در امتداد طيف مربوط به گرايش همگانيِ (بين) ذهني شدگي، پيشروي كرده اما در مقايسه با نقش‌نماهاي گفتماني متعارف، از پيچيدگي بيشتري برخوردار است. به عبارت ديگر، از مجموع مولفه‌هاي موقعيت گفتمان، عنصر زباني مذكور، علاوه بر معاني (بين) ذهني مرتبط با مولفه‌هاي نگرش گوينده و تعامل گوينده-شنونده، معناي مرتبط با مولفه اطلاعات كاربردشناختي (كاربرد پيش‌انگاشتي) را نيز اكتساب نموده است.

Adopting a discourse-pragmatic approach, this study examines the synchronic multifunctionality of the discourse marker hâlâ from the perspective of (inter)subjectification. The findings obtained from the synchronic corpus of colloquial Persian indicates that hâlâ has proceeded along the (inter)subjectification cline identified by Traugott and Dasher (2002), Der (2010), and Degand and Vandenbergen (2011). In other words, the semantic change of hâlâ involves increased subjectivity and intersubjectivity. However, semantically, it is more complicated than other discourse markers because it has acquired presuppositional meaning which is beyond the (inter)subjective meanings related to the conventional components of discourse situation.