مقايسه و رابطه جهت گيري مذهبي و عمل به باورهاي ديني با سازگاري زناشويي در طلاب و دانشجويان

مذهب و ايمان جنبه هاي مهم تجربه بشري هستند. بنابراين اهميت دارد كه به نقش باورهاي مذهبي در زندگي زناشويي پرداخته شود. هدف اين مطالعه مقايسه و بررسي رابطه جهت گيري مذهبي و عمل به باورهاي ديني با سازگاري زناشويي طلاب و دانشجويان بوده است. طرح اين پژوهش علي ـ مقايسه اي بوده و آزمودني ها شامل 200 نفر (50 زوج دانشجو و 50 زوج طلبه) بودند كه با نمونه گيري در دسترس از دانشجويان دانشگاه يزد و مدارس علميه يزد انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش، مقياس جهت-گيري مذهبي بهرامي، پـرسشنامـه معبد و سـازگـاري زنـاشـويـي (DAS) است. داده ها با استفاده از روش هاي آماري همبستگي و t مستقل تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادند بين جهت گيري مذهبي و سازگاري زناشويي رابطه وجود دارد. سازگاري زناشويي با مذهب گرايي، همبستگي مثبت و با سازمان نايافتگي مذهبي، همبستگي منفي دارد. بين عمل به باورهاي ديني و سازگاري زناشويي در هر دو گروه رابطه وجود دارد. همبستگي عمل به باورهاي مذهبي با سازگاري زناشويي، بيشتر از همبستگي جهت گيري مذهبي با سازگاري زناشويي است. طلاب نسبت به دانشجويان از جهت گيري مذهبي، عمل به باورهاي ديني و سازگاري زناشويي بالاتري برخوردارند و اين سازگاري به دليل داشتن توافق و ابراز محبت بالاتر از گروه دانشجويان نيست بلكه به دليل رضايتمندي زناشويي بيشتر است. در نتيجه افراد مذهبي به دليل باورهاي مذهبي از رضايتمندي زناشويي و سازگاري بالاتري برخوردار هستند. هم چنين اعمال و باورهاي مذهبي در افزايش رضايتمندي و سازگاري زناشويي، فرايند حل تعارض و گذشت و بخشندگي تاثير دارند. همبستگي مثبت عمل به باورهاي مذهبي، از طريق باورهاي ضد طلاق و باور به اين كه خدا حامي زناشويي است توجيه مي شود.