مقايسه تأثير تمرين رايج و تمرين لوكوموتور بر سطوح سرمي‌فاكتور عصبي مشتق ‌شده از مغز و كيفيت زندگي افراد پاراپلژي ناقص

A Comparison of the Effect of Conventional Exercise and Locomotor Training Quality of Life in Incomplete Paraplegic Individuals

زمینه و هدف: روش‌های درمانی مختلفی پس از آسیب طناب نخاعی شامل تمرینات مقاومتی زمینی، آب درمانی، تمرین لوكوموتور با حمایت وزن و تحریك الكتریكی عملكردی وجود دارد. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر تمرین رایج و تمرین لوكوموتور بر سطوح سرمی‌فاكتور عصبی مشتق­شده از مغز (BDNF) و كیفیت زندگی افراد پاراپلژی ناقص بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون است. تعداد 17 نفر  بیمار مبتلا به ضایعه نخاعی پاراپلژی به صورت در دسترس و داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. این آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه تمرین لوكوموتور با حمایت وزن(10 = تعداد) و گروه تمرین رایج(7 =تعداد) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در یك دوره 12 هفته­ای، 4 جلسه 60 دقیقه‌ای در هفته شركت كردند. برای ارزیابی عملكرد حركتی افراد ضایعه نخاعی ناقص از سرعت راه رفتن افراد ضایعه نخاعی استفاده گردید. پرسشنامهSF-36  برای ارزیابی كیفیت زندگی از نظر وضعیت جسمانی و روانی استفاده شد كه به وسیله تركیب نمرات حیطه‌های هشت­گانه تشكیل دهنده سلامت به دست می­آید. هم‌چنین سطوح سرمیBDNF به وسیله كیت الایزا اندازه­گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: در گروه تمرین لوكوموتور در مقایسه با گروه تمرینات رایج، كاهش معنی­داری(009/0=p) در غلظت BDNF سرمی‌وجود داشت. داده­ها تفاوت معنی­داری در نمره عملكرد جسمانی(PF) (039/0=p)، انرژی و خستگی(VI) (002/0=p)، سلامت روحی(MH) (004/0=p) و سلامت عمومی(GH) (025/0=p) نشان داد، اما تفاوت معنی­داری در نمره محدودیت در نقش جسمانی(RP) (897/0=p)، درد جسمانی(BP) (780/0=p)، عملكرد اجتماعی(SF) (068/0=p) و محدودیت در نقش احساسی(RE) (434/0=p) مشاهده نشد. هم‌چنین تفاوت معنی­داری در كیفیت زندگی از نظر جسمی‌و (313/0=p) روانی(257/0=p) بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه­گیری: در برخی از ابعاد كیفیت زندگی تفاوت معنی­داری بین دو نوع مداخله توانبخشی وجود دارد، اما در مجموع هر دو نوع تمرین دستاوردهای مؤثر و یكسانی در بهبود كیفیت زندگی افراد پاراپلژی به همراه داشت. هم‌چنین، تمرینات لوكوموتور در مقایسه با تمرین‌های رایج می‌تواند در روند بهبود عملكرد حركتی  افراد پاراپلژی مؤثرتر است.

Background & aim: There are various treatment methods, such as land-based training, hydrotherapy,  locomotor training with bodyweight support and functional electrical stimulation after spinal cord injury. Therefore, the aim of this study was to compare the effect of conventional exercise and locomotor training quality of life in incomplete paraplegic persons. Methods: In the present quasi-experimental study, 17 voluntary paraplegic spinal cord injured volunteer participants were selected by availability. The participants were randomly assigned to locomotor group (N=10) and conventional exercises group (N=7). The participants were trained for 12 weeks, four sessions per week and 60 min per session. Locomotor sessions included 15 min warm-up on fixed gear bike, 45 min locomotor with 50% body weight and 10 min cold-down finally. 10% load was added each week. Traditional exercises sessions included 15 min warm-up plus 45 min stretch exercise and resistance training. The first samples were taken 24 h before the first session and the second samples were taken 48 h after the last session (after 12 weeks). Results: The data revealed that in the locomotor training group, there was significant reduction in serum BDNF in comparison to traditional training group. The data indicated that there were significant differences physical functioning (P = 0.039), role-physical (P = 0.001), bodily pain                     (P = 0.001), general health (P = 0.001), vitality (P = 0.001),  social functioning(P = 0.001),  role-emotional (P = 0.001), mental health (P = 0.001), between locomotor and conventional exercise groups. On the other hand, there were no significant differences in terms of physical (P = 0.313) and mental (P = 0.257) quality of life between two groups. Conclusions: The results displayed that in some aspects of quality of life were observed significant differences between the two types of rehabilitation intervention, but overall both practice and effective achievements in improving the quality of life for people with paraplegia with the same.